ebeveynin göz önünde göz göre göre ihtiyarlaması

insanı hüzne sürükleyen bir durum, vaktinizin az kaldığını düşündürüyor.

bu durumu her fark ettiğimde kafamın içinde, saçlarına aklar düşmüş be reis çalıyor.

sadece olumsuz bir yönü olmayandır. kendimizin de başkasının da ihtiyarlaması ölüme bir nevi psikolojik hazırlık sağlar. hatta çok yaşlanıp, vücudu ruhuna eziyet eder olmuş kimseler bırak ölümden korkmayı, ölümü isterler bile. bu açıdan ebeveynlerimin gençken ve her şeye enerjileri varken ölmemerini değil, yaşlanıp artık ömürlerini tamamladıklarını düşündüklerinde vefat etmelerini, dolayısıyla yaşlanmalarını yeğlerim, madem ki ölüm kaçınılmaz.

bunun bir de uzaktan versiyonu var ki, o çok fena…

onları uzaktan izlerken bir noktada acaba nasıl ölecekler? ben yanlarında olabilecek miyim? ölürken acaba çok acı çekecekler mi? acaba yaşadıklarından hoşnutlar mı gibi soruların getirir aklına.

ebeveyn olmanın kaderi de kendi çocukların gösterdikleri merhameti ömürlerinin sonlarında çocuklarından görmeleridir belki. tabi tüm anne babalar bunu hak etmez. ama normal şartlar altında olan budur diye düşünüyorum.

çok üzülüyorum. keşke hep gencecik kalsalar. hep çok mutlu olsalar. yüzleri keşke hep gülse. buradan onlara sesleniyorum, sizi çoook seviyorum anne baba.

kahroluyormuş insan. hayattan nefret etme sebebim oldu

bizimkilerin 70e az bir yolu kaldı. hayatın koşuşturmasından sıyrılıp düşününce insanı çok değişik duygular içinde bırakıyor. nerden nereye.

hayatın kısa, dünyanın fani olduğunu bir tokat gibi yüzümüze çarpan gerçek. görmek istemesek de..

zor olan şeydir.
gün geçtikçe daha çok hastalandığını, geçen yıl sizden hızlı yürürken, bu yıl yavaş yürüdüğünüzde bile sizi yakalayıp nefes alıp vermekte zorlandığını görmektir.

hayatın acı bir gerçeğidir hepimizin başına gelecek bu.

lan bi de utanmadan ölüyolar rezillik resmen..

kaybetme korkusunun tetikleyicisi.ve bilirsin ki herkesin yeri bı şekilde dolar ama onlarınki asla..

doğrudur. günden güne ihtiyarlıyorum. saçta, sakalda her gün yeni beyazlar fark ediyorum. kader acımamış, zaman mı acıyacak ?

adama bir damla abu hayat suyumu verdiniz ki genç kalsın.

...kökler toprağa, dallar köklere, yapraklar da dallara dönüşüyor... acı veren, çaresiz hissettiren, şubat soğuğunda çıplaklık gibi bir şey... okurken bile kanımın donduğunu tekrar hissettiren ve yaşadığım korkunç kaybın yinelenmesine dair sonsuz korkumun tetikleyicisi cümle... zalimmm yazar...

yaşamın bir kanunu. maalesef doğal seçilim türün devamını aynı organizma içinde devam ettirmeyi “tercih etmemiş.” size yalnızca genlerinizin yarısını aktarma ve bu yeni jenerasyonu hayata hazırlamaya yetecek bir zaman veriyor ve sonra sizi entropi ile baş başa bırakıyor.

hayatın bir kanunudur. durduramayız ancak onların sağlıklı beslenmeleri konusunda yardımcı olabiliriz.

sinir oluyorum oram buram ağrıyor dediklerinde. "siz de hemen kendinizi koyuvermeyin canım!" deyip kızıyorum. biliyorum çabuk yoruluyorlar ama daha değil, yine de gençler bence, erken çökmenin önüne geçmeye çalışıyorum. üzülüyorum, konduramıyorum yaşlanmayı onlara.

ebeveyninizin yaşladığını görüp de üzülmeyin. yaşlandığını görebiliyorsanız şanslısınız. acı yarıştırmıyorum elbette, onların yaşlandığını görmek sinir bozucu, kabullenilmesi zor hatta zaman zaman. fakat yine de yaşlandığını görebildiyseniz şanslısınız. iyi tarafından bakın tavsiyem.

evet gün gelecek yürüyemeyecek, gün gelecek belki adını bile hatırlamayacak fakat orada olacak. iyi haber şu ki tıp epey ilerledi. artık 100 yaşını geçenlerin sayısı arttı baya. hatta sıradanlaştı neredeyse.

babamı kaybettiğimde 25 yaşındaydım. birçok konuda beraber yapmayı hayal ettiğimiz şey yarım kaldı. bence üzülmek yerine neleri yapmak istiyorsanız onları vakit geçirmeden beraber yapmanın yoluna bakın. zamanın acımak, geç kalmak gibi huyları yok.