edebiyatın kaostan beslenmesi

edebiyatın en güzel iki yüzlülüğüdür. kaos, acı ve kusurlu insanoğlu olmasa. ne sanat, ne de edebiyat yeteri kadar referans alabilirdi.

acı ve düşüşler; yazınsal ürünlerin kurgularının temelinde yatar. savaşlar, ölümler, hastalık ve insanın nevrotik hastalıklı ruhu olmasaydı eğer edebiyat, şimdiki halini alamazdı. bir yazar acıları yok etmek istemez, acılar onu besler. tatmin eder ve üretmeye zorlar. o yüzden mesajını hep iki yüzlü şekilde verir. keder kaybolursa yazılarda kaybolur. yazarlar da kaybolur, yolunu bulamaz.

zevkle okuduğumuz distopyaların içinde bizzat yaşamak ister.

edebiyatın kaostan beslenmesi fikrine katılıyorum ama esasında kaosu biraz da edebiyat beslemekte.
bir gün bir satır cümle, bir dize şiir görüyor insan ve bu cümle içinde bir kasırga yaratıyor. sakindin halbuki, bir anda bir kaos oluştu ve o kaosa dönüştün.
artık bir yerinden yakalandın ve istesen de-ki çoğunlukla istemezsin- kaçamazsın artık. sen de artık onun bir parçası haline gelirsin, bile isteye.