ekmeğin tüylü tarafı

sıvıyı içine çeken kısmıdır.

ortada tüm ihtişamıyla duran fırından yeni çıkmış güvecin suyuna banma merasimi bahanesi yaratmak için -ki hele ortamdaki herkes tanıdık değilse bir çekingenlik doğması içten bile değil-, ekmeğin kabuk kısmından iki parmak ucu ile tutmak suretiyle güvece minik darbeler vurmaya hazırlanırken birden bire parmakların boşalması, ekmek parçasının tüylü tarafı altta kalacak şekilde etin suyuna gömülmesi, tüühh vaaah sesleri arasında ekmeği çıkartırken şööyle bir kurcalanması, bıyık altından gülerek ağza varış; kapanış.

(bkz: hayallerde yaşıyor bağzı bebikler)

354 yıldır ekmek yiyorum bir kere bile tüylü ekmek görmedim.

şeftali olsa anlardım da tüylü ekmek ilk defa duyuyorum. nerenin ütopyası bu?

öyle bir şey mi var?

bunca senedir yediğim her ekmeğin tüyü varmış da bir anda hepsi birden boğazıma hücum edip oraya yapışmış gibi bir his yarattı başlık bende. yutkunamıyorum şu an.