el yumruğunu yemeyen kendi yumruğunu balyoz sanırmış

genelde kendini beğenmiş, bol keseden sıkan kişiler için söylenen sözdür. bir de bunun argosu vardır ama aynı anlama çıktığı için söylemeye gerek yok diye düşünüyorum.

kendini dev aynasında görmek durumu gibidir.
daha kaba tabirle kendini bir halt sanmak.

ayak yumruğunu yemeyene de vegan denir.

bir gün ortaokulda gün bitmiş, herkes montlarını astığı, sınıfın sağ duvarında kalan yere yönelmişti. bense ne zaman oraya gitsem kemal adlı arkadaşın sıkıştırmasına maruz kalıyordum. kemal iki katı boyumda iri ve kara bi çocuktu*. iyi biriydi ama mobbingin cılkını çıkardığı günlerde dayanamayıp bam diye yüzüne yumruğu yapıştırmıştım.

şimdi ben vurdum vurmasına ama yıkılmadı ayı. sendeledi ve bileklerimden tutup bir daha vurmamı engelledi. dişlerini sıkarak gitmemi söyledi, bende küfrederek haklı olduğumu falan savundum gittim. o günden sonra vursam indiririm demeyi bıraktım. vursa indirirdi, vurmadı ayı. sonra barıştık tabi, o da bir daha beni itip kakmaması gerektiğini anladı.

ha bir de bu şarkı geldi aklıma başlığı okuduğumda;

kimseden yumruk filan yemeyin. hatta kavga etmeyin. çıkarır bıçak filan saplar. alem puşt olmuş.

en katıldığım sözlerden biri bu. birinin sesi çok çıkıyorsa bir yerde bir eksikliği vardır. bu kişileri ciddiye almamak en iyisi yoksa başınız durduk yere belaya girer. boş yere aylarca sürecek ceza davasıyla uğraşamam git gel avukata git falan. biz yine saygıyı elden bırakmayalım.

kendini bilmez insan sanrısı. benim değil. ben bu yaşa geldim kimseyle döğüş etmedim. bilmiyorum. saç baş yolmalı, tekme tokat girişmeli kavgalardan köppekk gibi korkarım. beni yedi yaşındaki çocuk da döver bence. bu yüzden kimseye bulaşmadan korkak pısırık yaşayıp gidiyorum işte.

(bkz: el şeyi görmeyen kendininkini piyade tüfeği sanırmış)

"el zükünü görmeyen kendininkini kürek sapı sanırmış" sözünün bir varyantı.

ortamlarda asarım, keserim, yaptım, ettim diyenlerin geneli böyledir.