elli sene sonra yokuz öyleyse neyin peşindeyiz sorusu

bu kadar yaşam mücadelesi, aşk hadisesi, tatava, kavga vb... ne b.kuma yarayacak sorunsalıdır bir yerde.

çok kısa bir hayat için bu kadar asılmak gerekiyor mu gerçekten. söz konusu olan şey hayatım dediklerimiz uğruna verdiğimiz mücadele bizi hayattan alıkoyuyor belki de haberimiz yok.. iyi bir bölüm kazanmak için gençliği sevilip atılan gençler. itibar, karizma, saygınlık, (mutluluk) için eşşekler gibi çalışıp hayatsızlaşan köleler, bir de bunlara eş, çocuk gibi halkalar eklenince al sana hayatsızlık. insan işine, okuluna, ona, buna zaman ayırmaktan kendine ayıracak zamanı bulabiliyor mu? buluyorsa ne kadar bulabiliyor..
değer mi mukakula lan. bi sakin. 50 sene çok olmuş bir çoğumuz 30 sene sonra bile olmayabiliriz. hadi eyvallah.

hoşgeldin varoluş sancısı.

günümüzde var olan her güç sahibi "şeyin" kendi çıkarları uğruna insanları çeşitli araçlarla manipüle ettiği ve bireyin özünü yok ettiği böyle dandirik saçma sapan riverdale gibi sezonlar geçtikçe çöpleşen dünyada neyin peşinde olduğumuz değil o bahsedilen "ne"nin neden peşinde olduğumuz asıl soru bence.
elli sene sonra yokuz ama elli sene geçtiğinde ve son nefesimizi verdiğimizde gözlerimizi kapatacağız. ve kapatmadan önce de en seçkin anılarımız gözlerimizin önünde cheesy ama hoş bir benzetme olan film şeridi gibi geçecek.
bana kalırsa o film şeridi için, maddi saçmalıkların ötesinde gerçekten bir şeyler hissetmek ve keşfetmek peşinde olmalı insan.

var olacak olsanız neyin peşinde olacaksanız öyle düşünüp yaşayacaksınız.. var veya yok olmanızla peşinde olmak gerekenler birbirinden farklı şeyler.

yaşım 24. gebermezsem 50 sene sonra da varım nşa.

yaşıyor olursam eğer, pek sanmıyorum, 50 sene sonra 76 yaşında olacağım. yok be çok zor, entelektüel, muasır ve marjinal bir insan için fazla hayali.

50 senenin garantisini size kim verdi. yarına sağ çıkarsanız şükredin.

(bkz: gaflet uykusu)

öleceğiz zaten neden yaşıyoruz gibi bir soru bu da. ne zaman öleceğimizi bilmiyoruz diye yaşamayalım mı? zaten yaşamakta kısacası bu,nedeni ,nasılı önemli değil. önemli olan var olduğun sürece ne yaptığın, kendine ve çevrene ne kattığın. bu hiç önemli olmayabilir de, tamamen tercih meselesi.
elli sene de iddialı ama bizden sonrakilerin de ahını almayalım.