en kötü yıllarını en güzel yaşlarında yaşamak

hayat garip . insanın omuzuna bazen öyle yükler yüklüyor ki insan bu yükleri taşımak zorunda kalıyor. bazı dertler, bazı acılar, bazı ölümler bazı yaşlara o kadar ağır geliyor ki insanın hiçbir şeye hevesi kalmıyor. murat göğebakanın dediği gibi en güzel yarınlarla sen açtın aramı . çok şey anlatıyor bu söz.

hayır, adama kaybolan yıllarını da vermiyorlarki arkadaş.

coğrafya...

en güzel yaş diye bir şeye ve birkaç şeye daha inanmıyorum. belli mi olur azizim, belli mi olur?

her zaman daha kötüsü vardır, şükür

en güzel yaşlar, çocukluk zamanlarına tekabül ediyorsa*, en kötü yıllarım o zamanlardı. o zamanlardan ne kadar uzaklaştıysam, o kadar iyileştim. aciz, savunmasız, çaresiz bir çocuk tüm o zorlukların üstesinden gelip bugünlere gelebilmişse, yetişkin olunca zorluklarla hayli hayli baş eder. hangi yaşta olduğunun ne önemi var? belki de en güzel yaşlar şimdi başlıyordur, kim bilir?

koronanın çaldığı 2 yılı ve sonrasında normalleşme çabaları ile geçen 1 yılı aşamıyorum ben hala.
o 3 yıl nasıl geçti, neydi, ne oldu?

benim nezdimde en güzel yaş 17-30 arası. bu aralıkta yaşayabileceğin şeyler bir daha asla aynı tadı vermez gibi hissettiğimden doyasıya yaşamaya çalışıyorum, şurada 4 yılım kalmış. kendimce en kötü yıllarım da bu aralığa dahil fakat şu var ki pişmanlığın getirisi yok. go girl.