en man som heter ove

türkçeye "hayata rövaşata çeken adam" şeklinde çevrilip orijinal adı "en man som heter ove" olan, hannes holm yönetmenliğinde 2015 yapımı, harika bir isveç sineması örneği.
filmin merkezinde ove adında huysuz, aksi ve tipik avrupa soğukluğunda yaşlı bir adamı görüyoruz. çevresine ve özellikle hareket eden her şeye karşı mesafeli ama her şeyden önce yalnız, çok yalnız.
film ilerledikçe flashback sahnelerle ove'un gençliğini, aldığı kritik kararlarını görüyor, onu anlamaya başlıyoruz yavaş yavaş. düğüm çözülmeye başlıyor ama birdenbire ya da kendiliğinden değil. yavaş yavaş, tıpkı hayatın kendisi gibi.
bazen hepimizde görülebilen, bir kaybın ardından yaşadığımız her türlü tepkisel yaklaşımı kendimizde haklı gören iç acılarımız, bize özgü değil. yaşamın da bir devamlılık yasası var, üstelik sadece kabullenmemiz gereken yasalardan da ibaret değil, onu katlanabilir hatta keyifli kılan, renklendiren ve bizlere yaşama sevinci veren detaylara haksızlık etmemek, dahası onlarla da kavga etmemek gerek.
film, yine farklılıkların bir arada yaşayabilmesindeki zenginliği de kendine özgü bir içtenlikle işliyor. erkek, kadın ya da farklı ulus ve kültürden insanlar... cinsiyetlerimiz, aidiyetlerimizle farklılaşsak da duygularımız, kalplerimizde yeşeren sevgi ve buna duyduğumuz ihtiyaç, hepimizde aynı.
bakalım ove, kaybolduğu kendi kırıklıklarında aradığı ışığı ve yolu bulabilecek mi? kim bilir? belki o ışık, bize de yansır.

filmimiz 2015 isveç yapımı.

yukarıdaki kitaptan uyarlanmıştır. ayrıca bu kitaptan uyarlanmış filmin 2022 yılında tekrar bir uyarlama filmi - a man called otto - çekilmiştir. izlemediğim için nasıl olduğunu bilmiyorum ama onu da çok sevmişler. ben ilk çekileni izlemeyi tercih ettim.

hepiniz en az bir kez denk gelmişsinizdir filmin o meşhur sahnesine. yaşlı bir adam tren bekler. o sırada birinin başı döner ve raylara düşer. tren de gelmektedir. kimse kurtarmak için harekete geçmez. kimi sadece bakar, kimi de sosyal medyada paylaşmak için kameraya alır. yaşlı adam hemen raylara atlar ve baygın adamı kurtarır. ama kendi raylardan çekilmez. kollarını açıp trenin onu ezmesini beklerken peronda küçük bir çocuk görür. çocuk bu olayı görüp etkilenmesin diye son anda intihardan vazgeçer ve yukarı çıkar.


film eşini kaybetmiş bir orta yaşlı bir adamın kendini öldürmek istemesini ama bir türlü becerememesini anlatıyor. insanın sevdiğinin ardından duyulan yalnızlık, üzüntü çok güzel anlatılmıştı. çok aksi ama yeri geldiğinde pamuk yürekli bir dedeye dönüşen ove izleyenleri kendine hayran bıraktırıyor. filmi izlerken kızgınlık, üzüntü ve neşeyi aynı anda hissediyorsunuz. ölememe anları komikti. filmin sonu da çok duygusal bitti. yine ağladım. bence herkes izlemeli.