en mutlu anında bile mutsuzluğu hissetmek

kimselere söyleyemediğiniz dertlerinizin dışa vurumudur. anlatsanız bile artık kimse sizi anlamıyor ya da anlamak istemiyor. ne yapalım? arada bu hisler gelip gider diye beklemek benim tek çözüm yolum.

içimize işlemiş artık. bazen üstünü örtsek de her zaman bizle. biliyoruz.

selfsabotaj durumudur.
birey kendi mutluluğunu kendi kendisinin sabote etmesidir.

en çok o zaman hissederim. yüksek dozda mutluluk sevmem. sek mutluluktan hoşlanmam. bu kadar mutlu olunmasını aklım, fikrim ve kalbim almaz. o yüzden başlıkta yer alan 'bile'nin fazla olduğunu düşünüyorum.

içten gelen burukluğun mutlu olmamıza izin vermemesi diyorum ben buna. benim için çoğunlukla bir burukluk oluyor ve bunun sebebini de az çok oturtmuş gibiyim. her şeyin bir sonunun olması ve sonların da kötü, acı şekilde bitiyor oluşu benim için iyi olan anlarımı bile buruklaştırabiliyor.
mutlu anın bir sonu olacağını bildiğim için bu da burukluk hissetmemi sağlıyor.

genelde olmuyor da misal normalde benimde yabancısı olduğum bana göre lüks sayılabilecek aktiviteler yaparken mutsuz suçlu hissediyorum birazcık. ama duygusal bi mutluluksa mutsuz değil tam tersi daha pozitife kayıyorum.