metropol insanının mutsuzluğu

sosyoloji araştırmalarına, kitaplara, filmlere konu olmuş durum.

kimsenin yüzü gülmüyor artık. insanlar birbirinin yüzüne bakmıyor. metropol insanları yalnızlaştırıp, daha kuşkucu, daha tahammülsüz bir hale getiriyor. yeni yapılan binalara bakın. o ufacık dairelerde yemek masası var mı? aileniz ve arkadaşlarınızla nasıl toplanacaksınız kırk metrekare evlerde? ya da komşularınızı tanıyor musunuz?

sokaklarda insanlar devamlı koşturuyor. yaşam hızlı akıyor ve çabuk tüketiliyor. yazlık beldelerde yaşayanlar sinirlenirler istanbul'dan gelen şoförlere, hızlı kullanıyorlar diye, muhakkak duymuşsunuzdur. peki neden? alışmış çünkü metropol insanı, yetişecek kaçırmayacak, öne geçecek. işin kötü tarafı gidebileceğimiz bir yer de yok ya da düzeltmenin de imkanı yok bu saatten sonra. herkes emekliliğinde herhangi bir beldeye yerleşme hayalinde ve bu hayallerle yaşamaya çalışıyoruz.

aylak adam romanında bu konu çok güzel irdeleniyor. şiddetle okumanızı tavsiye ederim.

siz metropol demişsiniz ama bizim buralar hala köy.

ne zaman bu tür başlıkları okusam, birden istemsiz gülüyorum. yüzümde bir gülümseme, bir mutluluk. sanırım "ben sürüden değilim aga, ben farklıyım" deme şeklim. gerçi normalde de gülüyorum. ama mutsuzum. var mı tanıdık bir psikolog falan?