en sert ve rahatsız edici düşünceleriniz

sanırım burada birilerini rahatsız edecek düşüncelerimi paylaşacağım.

kadınlar gününün sonrasında olması bu düşüncemi yeterince rahatsız edici kılıyor.

"regl olup ilgi bekleyen, mızmızlanan, triplere giren hangi cinsse, diğer cinse muhtaç olan odur"

açıkçası çok ciddi bir şekilde düşündüğümde bir kadının bana pragmatik manada ne katacağını tartışıyorum ve bir şey bulamıyorum.
hipergamiyi de düşünecek olursak bir kadınla neden adı konulmuş bir birliktelik yaşamalıyım ki?
fayda görmüyorum.

henüz bu dünyaya iyi bir şeyler katmamış olmak sanırım. bu düşünce bomboş biri olduğumu hissettiriyor.

vesaire olmuşum bu hayatta.

birkaç fidan dikmiş, bir panda evlatlık edinmişim. ihtiyaç olan yerlere kitap yollamış, sanıyorum gülcü kıza hayırlı işler olsun diye biraz gül almışım, hepi topu bu kadarmışım.

bu güne kadarki hayatım, kimilerince hep böyle lüzumsuz şeyler yaparak geçmiş, sitayişle bahsedilecek bir iş yapamamışım.

ne evlilik ne çoluk çocuk istemediğim yaşlarda, biraz da thales abimizden rol çalarak, tıynetime mahsuben çok kapalı yaşamış, evveliyatımdan gelen bir korla kız çocuklarına aşık olduktan sonra da vakit tamamı geçmiş artık, geç kalmışım.

ne ne istediğimi bilmişim, ne de ne istemediğimi. hep arafta kalmış, aldığım altı boş övgülerle kendimi bir şey sanmışım.

efendim size doğrusunu söylemem gerekirse insan arkasına dönüp baktığında bir şey göremeyince, elbette burkuluyor. ne zorum vardı da bile bile heba ettim her şeyimi, bilmiyorum.

ibrahim tenekeci'nin vesaire'siyim, ümit yaşar oğuzcan'ın sahibini arayan mektuplar'ıyım, sadri'nin ayhan'a duyduğu özlemim, beloyannis'in elindeki karanfilim.

dönüp tekrar tekrar bakıyorum, bu kadarcık şey mi olabilmişim hayatta?

içimde küçük bir adolf hitler yaşıyor

nüfusu yarıya indirmek ve üremeyi sınırlandırmak .

bulunduğumuz çağdan nefret edip ona ayak uydurmak zorunda kalmak

sonumun iyi olmayacağını düşünürüm. belki pejmürde bir yaşam, belki kötü bir ölüm.

yaşasam da kimsem kalmayacak, uçağa binersem düşecek, gittiğim otobüs birazdan şarampole yuvarlanacakmış gibime gelir.

bu tarz düşünceler insanın gırtlağına yapışır. hamdolsun kafamı da hiç değiştirmem, kötü ve hüzünlü şeyler düşünmekten kendimi geri çekmem.

yorucu.

televizyonda ünlü bir şahsiyeti her gördüğümde kallavi küfürler ediyorum. bu son 5-6 yıldır bana aşırı rahatsızlık veriyor. kendime kiziyorum ama elimde de değil be sözlük. ömrümüz heder oldu. tek müsebbibi de o.

düşünceye saygı inanca özgürlük. insanların dil din ırk mezhep takim cinsiyet vs ayırt etmeden adil özgür insanca eşit olarak yaşaması. var olması.

türkiye'yi muasır medeniyetler seviyesine ulaştırmanın tek yolunun cehaleti yok etmek olduğunu, bunun için de başta mürekkep akıtmanın yetmediği durumlarda kan akıtmanın gerekli olduğunu düşünüyorum*.