en sevdiğini kaybeden insanın hayata tutunamaması

psikolojik bir problemdir. yardım alınarak çözülebilir. zira hayat devam ediyor.

tutunduğu, düşmeyeceği anlamına gelmiyor.

dünya, bu insan için dönmesini durdurmayacaktır.
zira dünya döner kuşlar uçar insan fanidir.

kökü ondadır çünkü.

tüm gün internette boş beleş takılıyordur sizin gibi. elindeki telefonu bırakırsa eğer belki bir şeyler başarır.

sevmek güzel bir şeydir, şüphesiz. ancak siz siz olun, kim olursa olsun, bir insanı hayatınızın merkezine koymayın. aksi taktirde ona bir şey olursa g*t gibi kalırsınız öyle...

en sevdiğimi kaybettim. ve hala bocalıyorum. 6 sene geçti..

yasını tutamamaktan ,onun gittiğini kabul edememekten kaynaklıdır. gecikmiş bir yas vardır . kişi olan herşeyi kabullenebildiğinde , hayata yeniden tutunmaya başlayabilecektir.

hayata onla tutunmuştur. o gidince bir anlamı yoktur tutunduğun toprak parçasının...

büyük konuşmamak gerek. öyle bir tutunursun ki. sen bile inanamazsın.

evet, öyle bi tutunuyorsun ki kendine şaşıyorsun
ben ailemi 15 yaşında kaybettim, eğer deseydim ki "bitti artık kimim kimsem yok benim" diye it kopuk olur çıkardım
ama hayat devam ediyor, etmek zorunda, bizde hayatımıza devam etmek zorundayız ister istemez.

insanlar bazen eşya, bazen de duygu yerine konulabiliyor. yaşamımızda bize nefes olan, mutluluk veren, ilgi gosteren, yanında güven duyduğumuz, huzurlu bir uykuya dalabildiğimiz, her şeyi rahatça konuşabildiğimiz, merhametini ve koşulsuz sevgisiyle ödüllendirildiğimiz kişiler var ve onlar hayatın nefesi niteliğinde. insanın nefesini kaybetmesi gömüleceği an'a kadar sürekli boğularak yaşaması anlamı taşıyor. onların yokluğu ruhumuz olmadan yaşamakla bir.
herkes böyle mi hisseder hayır tabiki. sevginizin büyüklüğü ve derinliğiyle alakalı bir boşluk, bir tükenmişlik, bir çöküş, ölene dek yas hâli...

başka bir deyişle: hayatta kaybedecek bir şeyinin olmaması.