enfiye

tütünün dumansız kullanımını sağlayan bir çeşit tütün ürünü.
250 yıl önce kadar saraylarda kadın ve erkeklerin özel porselen, seramik ve daha başka kutularda birbirine ikram ettiği bir tütün ürünü. kullanım şekli açısından kokaine benzemekle beraber kokainden farklı olarak metabolizma tarafından işleniş şekli bakımından farklıdır.
burundan çekilen enfiye tozu burundaki mukoza tabakasının ürettiği salgılar sayesinde dolaşıma geçer ve etki gösterir.

akla rahmetli dedemi getirir.

karizmatik bir şekilde cepkeninden çıkarır, bir kaç fırt çektikten sonra çok güzel bir gülümseme ile kutuyu uzatırken “çek ağa” derdi.

sigara müptelalarının bir zamanlar sigaradan kurtulmak için başvurduğu bir başka alışkanlık çeşididir.

aşırı derecede hapşırtan (bkz: kök enfiye) türü de bulunmaktadır. kök enfiyeyi bilmeyen bir kişiye çektirip, sonra dakikalarca onun delice hapşırmasını izlemek gülme garantilidir.

burundan çekilmek üzere incecik toz haline getirilmiş tütün.
osmanlı’dan avrupa saraylarına kadar, asaletin burnu havada halini gerçek anlamda yaşatan madde.
küçük kutularda taşınır, sohbet aralarında ya da yalnız kalındığında usulca burna çekilir, ardından hafif bir baş dönmesi ve bolca hapşırma getirir. sigaranın atası sayılır ama dumanı yoktur, ateşi yoktur; doğrudan burna hitap eder.
tiryakileri için bir keyif değil, âdeta bir ritüeldir. burnun altına parmakla minik bir dokunuş, sonra hızlıca çekilen bir nefes ve arkasından gelen ferahlık… hem uyarır hem bağımlı eder.
tütünle arası iyi olup da kibriti sevmeyenlerin zevki. günümüzde nostaljik ve nadir, ama bir dönem zarafetin ve inceliğin nişanesiydi.
eski türk edebiyatı eserlerinde sıklıkla karşılaşılır.