1.
bi zamandır epikuros'un hazcılığını mabadından anlayanlar tarafından 'carpe diem' sloganlarıyla 'epoke felsefesi' diye bi komedi kol gezmekte.. ne epikuros'un hazcılık diye anlatılan öğretisi 'vur patlasın çal oynasın' konseptine haizdir, ne de epokhe ile kastedilen carpe diem'dir. yunanca kelime, kendine durmak, sabit kalmak anlamlarına geliyo. antik yunan'da bir kavram düşünülemez ki onun metafizik arkaplanı olmasın. bu kavramla kastedilen sabit olma durumu aslında ahlaki ve yargısal bi tutum. aynı bugün doğu kültürlerinin zihni düşünceden arındırma tekniklerini andıran bi kavram. zamanla avrupa düşüncesinde öyle bi yere gelmiş ki bu kavram, en son husserl 'bütün önyargıları paranteze almak' gibi saçma sapan deli zırvası bi anlamda kullanmış bu kavramı. asıl sıkıntı, bu kavramın modern yargıların tam zıttında konumlanması..
devamını gör...
2.
epokhe yargının askıya alınmasıdır. grekçe epekhein, askıya almak, paranteze almak kökünden gelir.
(bkz: husserl)
(bkz: husserl)
devamını gör...
3.
antik yunan terimi olan “epokhe”, fenomenolojik
indirgeme ile birlikte kullanıldığında “ayraca alma”, “paranteze alma”, “yargıdan kaçınma”, “askıya alma”, “vazgeçme” gibi anlamlara gelmekte ve genel olarak dış dünyaya ait bütün bilgimizin, inançlarımızın, düşüncelerimizin veya ruhsal durumlarımızın “ayraca alınma”sını, yani yargıdan kaçınmayı ifade etmektedir.
özler alanına varmak için dış dünyanın bilgilerinden, ön yargılarından tamamen kaçınmamız gerektiğini söyler husserl . çünkü var olduğunu sandığımız bir şeyin, daha yakından bakıldığında var olmadığını; şöyle veya böyle olduğu sanılanın öyle olmadığını hepimizin deneyimlemiş olduğunu
ifade eder. yine de bu, dünyanın varlığından şüphe duymak gerektiği anlamına gelmemektedir. dünya’nın varlığından şüphe duymaz husserl; sadece sağlam bir temele varmak için bütün yargılardan, varlık savlarından kaçınır. husserl’in “şüphe”si descartes’inki ile aynı değildir. zira husserl, descartes gibi ne savlar ileri sürer ne de bunlardan şüphe duyarak ilerleyip yargıda bulunur. o descartes gibi adım adım ilerlemez; fenomenolojik indirgeme bir çırpıda yapılan bir işlemdir. husserl yargıda bulunmaktan kaçınırken, bilgilerimizin özüne hiçbir biçimde dokunmamaktadır. epokhe, kendi içine aldığı savın özünde hiçbir değişiklik yapmamaktadır . burada sav diye ifade edilen, varlık ve bilgi dâhil, tüm varlık savlarını işaret etmektedir.
indirgeme ile birlikte kullanıldığında “ayraca alma”, “paranteze alma”, “yargıdan kaçınma”, “askıya alma”, “vazgeçme” gibi anlamlara gelmekte ve genel olarak dış dünyaya ait bütün bilgimizin, inançlarımızın, düşüncelerimizin veya ruhsal durumlarımızın “ayraca alınma”sını, yani yargıdan kaçınmayı ifade etmektedir.
özler alanına varmak için dış dünyanın bilgilerinden, ön yargılarından tamamen kaçınmamız gerektiğini söyler husserl . çünkü var olduğunu sandığımız bir şeyin, daha yakından bakıldığında var olmadığını; şöyle veya böyle olduğu sanılanın öyle olmadığını hepimizin deneyimlemiş olduğunu
ifade eder. yine de bu, dünyanın varlığından şüphe duymak gerektiği anlamına gelmemektedir. dünya’nın varlığından şüphe duymaz husserl; sadece sağlam bir temele varmak için bütün yargılardan, varlık savlarından kaçınır. husserl’in “şüphe”si descartes’inki ile aynı değildir. zira husserl, descartes gibi ne savlar ileri sürer ne de bunlardan şüphe duyarak ilerleyip yargıda bulunur. o descartes gibi adım adım ilerlemez; fenomenolojik indirgeme bir çırpıda yapılan bir işlemdir. husserl yargıda bulunmaktan kaçınırken, bilgilerimizin özüne hiçbir biçimde dokunmamaktadır. epokhe, kendi içine aldığı savın özünde hiçbir değişiklik yapmamaktadır . burada sav diye ifade edilen, varlık ve bilgi dâhil, tüm varlık savlarını işaret etmektedir.
devamını gör...