eski güzel günler

geç saatlerde gençler olarak sokakların köşelerinde sohbet ederdik. işinden yada bir yerden gelen insan oldu mu güven verirdik şimdi ise tedirginlik.

bir köşe vardı mahallede.
bizden önce iki nesil, akran grubu abimiz tutmuşlardı. hatırladığım.
okulu bitiren, askere giden terkerdi orayı, bir alt nesil hemen doldururdu.
sonra devraldık.
evet, gerçekten güven verirdik. şimdikiler gibi tedirginlik değil.

mahalle tarihindeki tüm acıklı, komik, ilginç vakalara burada sohbet edip gelip geçeni süzerken şahit olduk.
hangi birini anlatayım, bilemedim. anlatsam hit olur, artı rekoru kırar gibi hissediyorum, anlatmaya da üşeniyorum.

aşağıdan ‘anneee bana para at bakkala gideceğimm’ diyip soluğu bakkalda almak, tek kız olduğum için evde abimle tek kale maç yapmak, şimdi gidince bana 2 adım gibi gelen fakat o zamanlar nefes kesen yokuştan aşağı koşmak.

passaparola'lı yıllar mesela, 2000'lerin başı.



o yıllarda, şimdi senelerdir yüzüne bile bakmadığım televizyon yayın akışları dahi güzeldi.

izlenecek onlarca program olurdu. talk show, yarışma, müzik programları, güzel filmler, sitkomlar.

iyiydik hoştuk, güzeldi.