eskiden yaşadığınız evin sokağından geçmek

çok net bir şey var, zaman çok zalimsin.
bakkal mi kapanmis, duvarlar mı eskimiş, ya o merdivenler, meğer o kadar da dik ve yüksek değilmiş. büyük çam ağacı hala duruyor, ya anılar?

saniyede iyi kötü 1500 anının gözünün önünden geçmesi demek. yakın zamanda yaşadım bunu. köşe başında durup, evimizin* penceresine bakıp, ilk gençlik yıllarımı izledim birkaç dakika. dün gibi ama yaşayan ben değilmişim gibi. garip şu zaman algısı.

(bkz: gözümde canlanır koskoca mazi)

(bkz: sevdiğim nerede, ben neredeyim?)

vay be, çok ev değiştirdiğimiz için çok yaşadığım durum. anılar anılar birbirini kovalar.

dün gece yaptığımdır.

gece saat bilmem kaç, dolanıyorum öyle sokaklarda. "hadi bi çıkıp bakayım" dedim, yapacak iş de yok vurdum acıbadem yoluna, aslında sokak değil cadde de, olur o kadar.
eski evime baktım, su terazisi yerinde duruyor mu diye baktım, aramın iyi olduğu mekanlara baktım, köşedeki tekel bayi kapanmış ona üzüldüm, olmadık yerlere çiğ köfteci, telefoncu açılmış, "bu iş yapar bu batar" diye fallar baktım.
acıbadem köprüsüne kadar yürüdüm sonra, yürümek iyidir ve adamı soğuk kış gecesinde sıcak tutar, aynı yoldan geri dönerken aşina 1-2 kedi gördüm, kendi kedilerim geldi aklıma, gülümsedim.

sonra gbt'ye girdim, çarşının içinden aşağıya indim, bitti.

sık sık yaptığım şeydir zira şu an yaşadığım ev ile arasındaki mesafe 500 metredir. çok duygusal bi durum yaratmıyor yani maalesef.

sanki bir zaman aralığında asılı kalmış çocukluğumu hâlen orada arkadaşlarıyla oyun oynarken, kavga ederken, sevinirken, ağlarken bir sinema filmi şeridinde seyretmeye benzer garip duygular hissettirir. bir yandan gözyaşlarım süzülürken bir yandan da gülmüşlüğüm vardır. orayı terk etmeye adımlarım bir türlü elvermez. gidiversem, o temiz yürekli çocukluğumu bir daha hiç göremeyecekmişim gibi gelir.

biraz daha geriden bakın. sabahın ayazında titreyerek yürüyüşlerini hızlandırmaya çalışan o kıza bakın. evet o titrek ben oluyorum. rüzgara karşı gelerek boynundaki atkıyı tutması gerek. kolundaki hafif çanta her adımında omzundan düşmekle tehdit ediyor. soğuk tenine minik raptiyeler gibi batarken o kız çok hızlı çünkü kepenk kaldırması gerek. eski evinin sokağına saptığında bir koku duyumsadı. hayır, aslında o her gün farklı farklı kokular duyumsadı anılarından gelen. yine de hızını kesmedi. hatıraların gözlerini perdelemesine izin yoktu ve her gün, tatil zamanları hariç her gün kokularla yetiniyordu. kız köşeyi döndüğü an kokular görünmez bir levhaya çarpıp parçalandı...

yüreğim tutmaz. ilk seneler hiç gidemedim. 19 sene yaşadım o güzelim mahallemde.. eşyalarımızı kamyonete yüklerken bahçede ağlaşan komşularımız geliyo gözümün önüne oysa ki 19 senelik muazzam anılar var o sokaklarda. düştüğüm , kalktığım , ağlayıp zırladığım , mahalle kavgalarında dayak yediğim , mahalle maçları yaptığım , topaç çevirip bisiklette 2 el bırakmaya çalıştığım , ramazanda tüm mahalle kadınlarının bizim bahçede erkeklerininse kapıda toplanıp semaver yaktığı , o zamanın genç abi ablalarının bizimle oynadığı , semaver çaylarının elden ele taşınması , topun semaveri devirmesi , aylık kuka saklambaç ebelemece 7 kule çift kale tek kale maçlar .. bunlar değil de o ağlaşmalar geliyo gözümün önüne ve dayanamıyorum gitmeye.

oraya bir daha adımımı bile atmam.

benim çocukluğumun geçtiği ev 17 ağustos ile yeryüzünden silindi. şu fotoğrafı görünce hissedeceğim duyguya yakın bir his olurdu geçseydim.