eşyalarından vazgeçemeyen yazarlar

t: kendi dna’sını eşyaya kazımış yazarlardır, eşyanın yitirilmesiyle kendilerinden bir hücre kopmuşcasına hüzünlenirler

tam 5 yıl oldu dile kolay, iphone telefon kutusundan çıktığın yıllar vardı, güzel yıllardı, telefonla beraber yola devam ediyordunuz ne oldu şimdi bıraktın da gittin

şarj aletim için istanbul’da manzaralı bir mezar yeri arıyorum, cenaze namazına tüm yazarlarımız davetlidir, görsel ektedir nasıl bir bağ kurduğumu siz tahmin edin (gülmeyin orijinal iphone şarj aleti apple resmî sitesinde 400 tl olmuş, ben üzülmeyeyim de kim üzülsün)

evet evet o benim.
bir gün lazım olur atmayayım, ben bunu bir yerde değerlendiririm atmayayım, bunun hatırası var atmayayım, ben bunu daha kullanırım atmayayım...
kolay kolay vazgeçmem bir şeylerden. bu da huyumun bir eseri olan durumdur. işe yaradığı zamanlar oluyor tabi ama evin gittikçe kalabalıklaşması bazen yorucu ve can sıkıcı olabiliyor.

istifçi miyim çöpçü mü bilmiyorum ama odamda doğduğumdan beri elime ne geçmişse hala bulunabilir,berbat bi kalabalık.ama napim ya lazım olursa...

eşyalar dünyaya bağlar. fazlalıktır. ağırlıktır. yere çeker, sabitler. onlara bağımlı oldukça esir gibi hisseder insan.

buyrun benim. ne istiyorsunuz benden? hayır tchibonun granül kahve kavanozundan çok güzel dekoratif objeler olabilir bence beni bundan caydıramazsınız. ayrıca nesquik'in kakao tozunu sırf kutusunu sevdiğim için kutuda almakta suç değil.

materyalist yazarlardır.

gezdiğim yerlerden topladığım şeyleri atamadığım için katıldığım başlık. insan baktıkça geçmişe gidiyor ve ben geçmişe gitmeyi çok severim.*