evcimenlik

kendime uygun gördüğüm sıfatlardan yalnızca bir tanesidir. biz evcimenler; evimize aşığızdır, sevdiğimiz bir kupaya çay koyup sandalyemize kurulup bilgisayarla ilgilenmek, kitap okumak ya da açıp bir film izlemek bizim için gerçek bir terapidir. hatta bizler ki pandemi döneminde sosyalleşmeyi çok özlemişsek bile evde olmaktan dolayı pek de mutsuz değilizdir.

evcimenlik evden pek dışarı çıkmayan kişiler için uygun bir tanım. mesela ben. gidip disko parti gezmek yerine yün çoraplarım ve pötikareli pijamamla elde tel sözlükte yazar, kalorifer peteğine koala gibi yapışıp buzlu limonata icebilirim. bu beni evcimen yapar. tercih meselesi tabi.

dışarıda gezip tozup partilemektense evde pijama-battaniye-dizi üçlemesi yapmayı tercih ederek katıldığım güruh. pandemiden en az etkilenen insan olabilirim

2020 yılında herkesin mecbur edildiği olayın adı.

hazırlanıp dışarı çıkmaya üşendiğim için, içinde bulunduğum sıfattır. evcimenim ben, seviyorum evi. zaten korona var, herkes evcimen olsun...

asosyallikle aynı şey değildir