eve geç kalan anne için senaryolar kurup kendini korkutmak

hep yaptığım iş. belki manyağım belki de en normal benim, bilemiyorum. bu yaşa geldim hâlâ öyle şeyler düşünürüm. azıcık geç uyansa bile...

nedense bu olay bazı insanlarda kız/erkek arkadaş yapınca "kesin beni aldatıyor"a dönüşür. aileden biri yapınca "kesin başına bir şey geldi"dir ama o. garip varlıklarız...

hayatımda daha az kendimi korkuttuğum şeylerle yarışır.

yıllar yıllar önce eli bıçaklı üstü kanlı bir kasapla apartman girişinde denk gelmiştik bayramda, benim işgal direkt şuydu:



çok korkmuştum. halen unutmamam.

sonra ali baba ve kırk haramiler. benim ölümüm ya.

ve tabii ki yine annem eve gelmeyince... karanlık çöksün, annem eve gelmesin. ölürdüm ben.

ben annesinin kuzusuyum yav... anası da yesin, babası da yesin, yesin anam yesin, canikosu yesin...

alışverişe kaptırdı kendini yine diye düşünürdüm. büyüdüm hâlâ öyle düşünüyorum. zaten öyle de oluyor. markete girip fiyat karşılaştırmasi yapmaktan bir türlü marketten çıkamayan annelere selam olsun.