fahriye abla

ahmet muhip dıranas, bu şiirini şiirseverlerin gönlüne ulaştı diye çok severmiş, sevdiği kadar da fahriye abla'nın ünü kendi ününü geçti diye de çok kızarmış. kimseye de fahriye abla ile ilgili sorulanlar için cevap vermezmiş. fahriye abla'yı gerçekten görmüş mü yoksa hayalinde canlandırdığı birisi mi, işte orası şairin sırrı olarak kalmış.

ilk kıtası şu şekilde olan güzel ve meşhur bir şiir:
hava keskin bir kömür kokusuyla dolar,
kapanırdı daha gün batmadan kapılar.
bu, afyon ruhu gibi baygın mahalleden,
hayalimde tek çizgi bir sen kalmışsın, sen!
hülyasındaki geniş aydınlığa gülen
gözlerin, dişlerin ve ak pak gerdanınla
ne güzel komşumuzdun sen, fahriye abla!

...

şimdi bir şair böyle bir şiir yazsa dedim kendi kendime, şair sapık olarak bir sürü mecralarda yuhalanirdi önce, sonra yaşına başına bin laf duyardı. kadın hakları savunucusu kim varsa sallayıp sallayıp duvarlara vururdu. demek ki neymiş her dönem kendine ozguymus, her bakış açısı kendi döneminde yer bulurmuş. düşünceler de evrilirmis. vay be fahriye abla, bir dost meclisinde fular söktürür, nara attırırsın. sen ki cambaz olanı ipten alırsın. ahmet muhip dıranas a saygıyla.

ortaokulda şiir yarışması için ezberlemiştim, hâlâ da aklımda. işin kötü yanı yarışmaya o şiirle katılmadım.

özdemir erdoğan...sevmezdim seni, ne biliyim sevmiyordum işte.
müjde öyle mi? görsem boşalıyorum...

timur abim çok güzel uyarlamıştır
neşelidir

ahmet muhip dıranas'ı üne kavuşturan şiiri...

bir ahmet muhip dranas şiiri

şiir kısmı ile pek ilgilenmiyorum...

ya aklımla geldi. bu fahriye abla acaba benim lisedeki zihin haritama giren kız olmasın. yani geçmişteki hali.