fantastik bir evrende zamanın stabilitesini kaybetmesi

bütün olanlara çok bozulmuş zaman ki zaten dördüncü boyut olarak hep dışlanmıştır, sonunda akıl sağlığını koruyamaz. diyeceksiniz ki zamanın aklı mı var? aklı olmasa nasıl olur da bunca süredir bizi tongaya getirmeyi başarabilmiştir. izafi durumlardan olmasa gerek pek tabi. son insan yok olduğunda, son son evren artık neresinden bakarsan bak hiçliğe meyil ettiğinde, boyutlar arası savaşta hep dışlanan zaman tüm boyutların ölmesiyle ortada kalmış olacak ve illa ki sapıtacaktır. hiçlikle zaman arasında başlayan bu tekinsiz ortamda zamanın kendisine dikkat etmesini dilerim.

zaman stabilitesini koruyamazsa eğer,mutlak yaşanmış, ardından süregelen tüm ihtimallerle beraber tüm geçmiş dallanmalari ve bunlardan gerçeğe ulaşmakta aracı olan yalnızca birinin stabilite bozunumunda geçmişteki tek bir ihtimal dalı, mutlak gerçeği çıkarmak için gözlenirken; gelecek için sonsuz dalin gözlemi soz konusu olabilir fakat geçmişe yönelimde yalnızca foton grupları halinde gözlem mümkün olabilir diye düşünüyorum...madde olsaydı değiştirilerek mutlak olanla oynanırdi.

(bkz: fularımız yoktu anlayamadık)
(bkz: )

geçmiş,gelecek ve şimdi aynı anda yaşanıyorsa zamanın her bir anı geçmiş,gelecek ve şimdiyi etkiliyorsa zamanın stabilitesini kaybetmesi zamanı mı yok eder yoksa olayları mı? olmuş ve olacak şeylerin birbirinden bağımsız olmasını desteklerse, bu bozulma zamanın kendisini de imha eder. hiçlikteki bu zaman, mevzusuz kalmanın acısıyla kıvranadururken yeni bir boyut başlayabilir. sapıtan zamanın bilinçsiz seyahati.