frene basılı yaşamak

nasıl ki dik bir yokuşu iner iken sürekli frene basar ayak yada her an basabilecek durumda frenin üzerine bekler, çoğu insanda hayatı aynı böyle yaşar.
sürekli buzlu yokuştan inermiş, araç her an kayacakmış, karşıdan her an bir araba bir yaya çıkacakmış gibi aynı.
bu sırada bazıları son hız, makaslar atarak geçerken yanlarından ve geride bırakıp onları gözden kayıp olurken düşünmeden edemezler;
nasıl bu kadar düşüncesiz sürebiliyorlar, nasıl bu kadar pervasız olabiliyorlar, acaba lastikleri çok mu iyi de kaymayacağına
güveniyorlar, yoksa gençlerde daha neyin ne olduğunu mu bilmiyorlar, yoksa bir yere mi yetişiyorlar.

aynı o buzlu yokuşta olduğu gibi hayatı yaşarken de frene basılı ve sürekli tetikte, sürekli kontrolde,
bazıları geçer yanımızdan son hız ile, sadece izlemek ile yetiniriz bu düşünceler içerisinde çoğu zaman.

bazen ise, bazılarına ilham olur,
onlarda çeker ayağını frenden,
onlarda başkalarının yanından geçer,
onları da izleyip düşünürler.

belki hiç varamazlar gidecekleri yere, belki de hepimizden önce ulaşırlar.

genç yaşımda çektiğim çile.ben insanlara çok özenmem, imrenmem çünkü dışardan göründüğü gibi olmadığını biliyorum ama cesur yaşıtlarıma çok özeniyorum.