futbolda maç sonu röportajları

izlemesi oldukça keyifli, evlere şenlik, örnek alınması gereken açıklamalardır.

tabii ki bu açıklamalar zaman içinde dönüşüme uğramıştır. artık maç biter bitmez yayıncı kuruluşun uzattığı mikrofona belirlenen futbolcular ve takımın teknik direktörü konuşuyor ve onlar da genellikle yuvarlak sözlerle röportajı bitirmekle yetiniyor.

eski güzel günlerde ise durum pek böyle değildi. maç sonu sıcağı sıcağına verilen röportajlarda inanılmaz sözler sarf edilirdi. engin ipekoğlu'nun annesine nasıl küfredildiğini açık açık anlattığı bir röportaj hatırlıyorum, hikmet karaman'ın "bak bu ter" diye haykırıdığı röportajı ise herkes hatırlar sanırım.

yakın zamanda ozan tufan "böyle bir şey olabilir mi ya"larla dolu bir resitalle bizi eski günlere döndürse de artık eski tadı yok röportajların. artık aklı başında iki futbolcu konuşuyor. aykut kocaman ve abdullah avcı gibi maçı anlatan aklı başında teknik direktörler konuşuyor. tadı tuzu kalmadı.

allah'tan parası ile futbola dahil olan başkanlar ve yöneticiler var da o eski günlere özlemimiz çok harlanmıyor.

neyse biz önümüzdeki maçlara bakalım bari.

her an kafanıza bir krampon yiyebilirsiniz...ulan ibo, ulan ibo...bir kişinin baş hizasına tekme atmak benim diyen atlet için bile zordur.

büyük takımların türk oyuncuları sürekli şikayet eder, ağlar, ahkam keser. arda bunun en güzel örneğidir. bu bir de ileride teknik direktör olacak, offf ki ne of!

ulan altınızda lamborcini var eyvallah da, sözünüz de olsun.

kimse sizden bir brezilyalı socrates performansı beklemiyor. çok severim. ne büyük adamdı... rahmetli.

zor maçtı, ııı, mutluyuz, çok çalıştık, ııı, hocamız ııı, çok güzel bir ortamımız var, ııı, inşallah, ıııı, önümüzdeki maça odaklandık artık, ıııı, ııııı, aaağııı, huıııığ...