galatasaray fenerbahçe derbileri

derbi maçları sanki spor müsabakası gibi değil de habil ile kabil'in kavgası gibi ülkeyi titretiyor.

futbol dışında her türlü olayın yaşandığı maçlardır. evet.

galatasaray için derbi niteligi tasimamaktadir.
sen git barcelonalarla falan oyna sonra gel fb macina derbi de! bizim icin herhangi bir anadolu takimiyla oynamakla aynidir ozel yanı kalmamistir.

ezeli rekabet falanda yoktur zira sahalarinda kupa kaldirmiş, karanlikta kaymis ve sampiyonluk kutlamis, yeri gelmis defalarca en deli baskanlarini kendisini odaya kitleyip zirlayacak duruma getirmis, bir sonraki baskanlarini gidip taraftarlarina saldiracak hale getirmisiz.

fb derbi istiyorsa gitsin adanayla falan oynasin.

2021 verileri der ki; iki takım arasında 112 yıllık rekabette fenerbahçe'nin galibiyet sayısında 146-124, gol sayısında da 536-488 üstünlüğü bulunuyor.

cinconlar her sene ama bizim uefa kupamız var diye sulu gözlerle fenerbahçelilere ağlıyor. hahaha.

çok güzel derbilerdir.

hazır 16 tane eksik 33 tane hasta varken:



ulan wanda karısı, bırak kardeşim şu çocuğu emcüklemeyi.

zaman zaman aşırı sıkıcı olan karşılaşma çeşidi.

oturuyorsun büyük bir hevesle ekran karşısına. varsa çayını çorbanı alıyorsun maç boyunca keyifle tıkınayım diyerek. bir bakıyorsun maç mahalle maçından hâllice, hatta ondan bile vasat. koskoca takımların, kimseye faydası olmadan deli gibi para kazanan adamlarının böyle futbol oynamasına mı şaşasın; boşa giden, olası uzatmalar hariç en az 105 dakikana mı yanasın...

bazen gerçekten çok ama çok sıkıcı oluyor.

küçükken mahallenin iyi futbol oynayan çocuklarının çoğu fenerbahçeli ya da galatasaraylıydı. beşiktaşlı da vardı elbet ama hem sayıları azdı hem de aralarında iyi futbol oynayan sadece mert isimli bir çocuktu. galatasaray tarafında "kara fırtına" vardı mesela, harika top oynardı. bizden yaşça büyük abilerimiz arasında da iyi top oynayan kilolu biri vardı, ona da "ayı fırtına" derlerdi arkadaşları, biz diyemez, çaktırmadan gülerdik.

mahallemizin ilkokulunun kocaman bir arka bahçesi vardı. altışar kişilik fenerbahçe ve galatasaray takımlarını oluşturur, kendimizi o bahçeye atardık. karşılıklı kalelerde ağaçlar bir direği, biraz ötesine yerleştirilen irice taşlar da ikinci direği oluştururdu. üst direk yoktu tabii, o noktada "boy üstü" kavramı devreye girerdi. aynısının bir de "direk üstü" versiyonu vardı ki bu iki benzer kavram, maçlarda tartışmaların en önemli sebeplerinden biriydi. kısaca; top kalecinin yukarısından geçip gol olduğunda golü yiyen kaleci bu şutun aut olduğunu göstermek için zıplar gibi yapar "bak uzanamıyorum, çok yukarıdan geçti, boy üstü" derdi. direk üstü de topun taşın tam hizasından geçtiğini yani aslında gol olmadığını, direkten döndüğünü söylemek için kullanılan tabirdi. maçlarda bu iki konunun rakip çocukların birbirlerinin üzerine yürüyecekleri kadar uzayabildiğini tahmin edersiniz. zira asla kesin bir kanıya varmak mümkün olmaz en son "erkeklik" bir tarafta kalırdı! sonra da belki başka bir pozisyonda allah o tarafın hakkını verirdi.

bu maçlar haftanın her günü büyük bir hırsla ve çekişmeyle oynanır, 5 maçlık seriyi kim önde tamamlarsa hafta sonu adeta şampiyonluk kutlar, diğer takım oyuncularını sürekli ti'ye alirdi. işin ucunda bir de kola ya da gazoz vardı ki haliyle kaybeden taraf boynu bükük ısmarlardı. bir dönem bir arkadaşın yönlendirmesiyle süt ısmarlatmaya başlamıştık kaybeden tarafa (o zaman ucuzdu), sonra elbette gazlı içecek tekrar ağırlığını koydu.

benim hayatımdaki en güzel, en coşkulu ve en samimi fenerbahçe-galatasaray derbileri bu maçlardı.

biz büyüdük ve kirlendi derbi...

fenerbahçelilerin en büyük "kozu" galatasaray'a kendi sahalarında yenilmemeleriydi uzun seneler. bu yakınlarda bozuldu.

galatasaraylıların en büyük kozu da uefa kupası sampiyonlukları. fb bu sene şu kupayı bi şekilde alabilse de bu da bozulsa. haha.

tanım: güzel derbilerdir. 2 gün sonrakini merak ve heyecanla bekliyorum.

not: galatasaraylıyım.

2006 dan sonra pek sarmayan maçlardır.

şükür ki en güzel derbileri izlemek bu gözlere nasip oldu...
çok beklentiye girmiyorum artık ben bu maçlarda...

eskiden takımların en az yarısı türk olurdu ve amatör ruh ölmemişti.
o günlerin heyecanı, coşkusu çok daha başkaydı...

turk futbolunun en heyecanli maclarinin yasandigi derbilerdir. evet.

futbolcuların pek umurunda olmayan; taraftarı etkileyen maçlar. maçtan 1 sağat sonra kendimi keriz gibi hissediyorum. zaten eskisi gibi top da oynamıyorum. bir gönlüm diyor bırak şu fitbolu. ama galatasaray'ın yabancılarla yaptığı maçlar yüzünden bırakamıyorum.