gecenin bir saati çocuğunun ateşini düşürmeye çalışmak

annelik vazifesidir, anneliğin götürülerinden biridir… en nefret edilen olayın uzantısıdır. uyanmak değil ama hafta sonu ve akşamları çocukların hastalanması en nefret ettiğim durum… zira elin ayağın bağlanır, kendi doktorunu bulamazsın, ilaç içmeyen bir çocuksa kusmaya çalışırsa sinir olursun… ve sonra da gece ateşi var mı diye uyanıp, ateşler içinde olduğunu görüp başlarsın ateşi düşürmeye… anneliğin en zor kısmı bu hastalık devirleri olsa gerek…

hem anneyi hem de babayı aşırı strese sokan durumdur. gündüz hafiften sinyallerini verir ama özellikle gece yarısı çocukların ateşlenme olayı daha sık görülür. ilaç, sirkeli su, soğuk duş gibi her şeyi anne baba birlikte yapar, bir yandan da ateş ölçerle sürekli çocuğun ateşi ölçülür, 39'u geçtiyse ve beraberinde titreme vs. varsa, hemen acile gidilir. çocuklarım küçükken çok ateşlenirlerdi, gecenin sonu hep acilde biterdi. bir serum yiyen çocuklarım, iyileşiverirdi. büyük oğlum serumu hiç sevmezdi, "bak şimdi sana elinden meyve suyu veriyorlar, böylece iyileşip güçleneceksin." demiştim de serumu çıkartın demekten vazgeçmiş ve çok mutlu olmuştu.* annelik, biraz da rol yapmak demektir yani çocuğunun o hasta halinden dolayı için kan ağlarken, saçmasapan şeyler söyleyerek onu mutlu etmeye çalışmak demek...

çocuğu soyduktan sonra ayaklarından tutup hızlıca üç beş kere sallamak ateşi düşürür sanıyorum. hasta termometreleri ölçümden sonra böyle sıfırlanıyor. çocuklarda neden olmasın. yalnız sallarken dikkat etmeli, benim birkaç kez termometre kırdığım gibi çocuğun kafasını kırmayın.