geceye korkutucu bir rüyanı bırak

2015 de gördüğüm bir kabustu.

bir apartmanın 4. katında oturuyoruz.
mutfakta yuvarlak yemek masamızın etrafında dört kişi toplanmışız, masanın tam ortasında havada yavaşça dönen bir kitap var. hepimiz arapça bir şeyler mırıldanıyoruz. dediklerimizden hiçbir şey anlamıyorum. yanımda annem var diğer iki kişiyi tanımıyorum. ikisi de kadın ve kadınların alnında arapça bir şeyler yazılı. büyü yapıyormuşuz ama kime ve neden yaptığımızı bilmiyorum. saat öğleden sonra 3 veya 4 civarı babamın eve gelmesi gerekiyormuş . annem diyor ki kızım baban gelmedi çık bir bak. tamam diyorum evden dışarı çıkıyorum ama çıktığım yer ne bizim mahalle ne de daha önceden gittiğim bir yer. nerede olduğumu bilmiyorum. upuzun bir sokak var sağda ve solda mağazalar var. yürümeye devam ediyorum kafamı çevirip mağazanın birine bakıyorum baktığımda ise şok oluyorum. benim alnımda da arapça bir şeyler yazıyor, o anki şaşkınlıkla etrafıma bakınıyorum. çevremde yürüyen insanların ağızları yok, ağız kısımları düz bir et parçası. herkesin alnında arapça bir şeyler yazılı. ben korkmaya başlıyorum. sonra bir bakıyorum karşıdan babam geliyor arkadaşlarıyla. hep beraber eve dönüyoruz. oturma odasına geçiyor babamlar. arkadaşlarından biri beni öyle huzursuz ediyor ki adamdan resmen negatif enerji alıyorum. siyah kıyafetli sadece gözleri gözüken değişik biri. adamla göz göze geliyoruz ve o anda ben bir aydınlanma yaşıyorum. allahım diyorum ben ne yaptım az önce , büyüye ortak oldum günah işledim tövbe etmem lazım diyorum. allahuekber demek istiyorum her ağzımı açtığımda sesim kısılıyor hiçbir şey söyleyemiyorum. kendi kendime abdest almalıyım diyorum banyoya gidip kapıyı kitliyorum. besmele çekip eğiliyorum burnum kanıyor. tekrar. tekrar. yalvarırcasına içimden dua ediyorum allahım ne olur affet diye. sonra abdestimi alıyorum aynada kendime bakıyorum yazılar geçmiş. bu sefer daha bir özgüvenle bağırıyorum allahuekber , allahım tövbe ediyorum diye. sonra banyodan çıkıyorum odaya gidiyorum. o siyahlı adamın gözleri alev alev yanıyor ona karşı bağırıyorum allahuekber diye adam bir hışımla ayağa kalkıyor çok kalın bir sesle bağırmaya ve koşmaya başlıyor. mutfağa doğru ilerliyor. kitaplar hala orada. adam mutfağa girer girmez tüm vücudu alev alıyor balkona doğru ilerliyor ve kendini aşağı atıyor. bende aceleyle masadaki kitabı alıp aşağı fırlatıyorum o da alev alıyor ve yerde sadece külleri kalıyor, rüzgarla savrulup gidiyorlar. arkamı dönüp evdekilere bakıyorum. hepsinin yüzündeki yazılar silinmiş, sanki bir uykudan uyanmışçasına şaşkın gözlerle etraflarına bakarlarken uyandım. *

okusam mı okumasam mı diye çok büyük ikilemde kaldım, hadi hayırlısı . okuyup bu başlık altında sabahlayabilirim. *

kabusum mezarın içerisinde yatarak yukarı bakarken başlıyor.
yukarıda bana bakan birsürü insan var.hepsi tanıdıklarım.
birer birer canlı canlı üzerime toprak atıyorlar.yapmayın diyorum ben yaşıyorum ölmedim diyorum ama dinletemiyorum.
en acısı da en yakınlarımın beni duymuyor oluşu ve üzerime toprak atmaya devam etmeleri.bu sırada hem rüyamın içinde hem gerçekte ağlıyorum.
neyse bir şekilde uyandım ve ağlamaya devam ettim evdeki herkes geldi.ne oldu falan derken anlattım hepiniz üstüme toprak attınız atmayın dedim yine de attınız falan gülüştüler öyle geçiştirdiler.
ama ben hiç unutamadım.

arabayla deniz kenarı bir otobandan geçerken denizden apartman büyüklüğünde bir balina çıkması, diliyle bukalemun dili gibi arabayı yakalayıp yutması.

necati şaşmaz kendi polat alemdar sanıp diktatörlüğünü ilan etmişti. oktay kaynarca ile onu durdurmaya çalışıyorduk.

2009 yılında babaannemi rüyamda görmüştüm benimle konuşuyordu, sonra uyanınca koridorda yürüdüğünü görmüştüm sesim de çıkmamıştı meğer uyumaya devam etmişim o da rüyaymış… bu arada hiç tanımıyorum babaannemi ben doğmadan ölmüş. hala hatırladıkça ürperirim