geçmiş günlere hüzünlenmek

ne güzel günlerdi diyebileceğimiz ya da keşke tanışmasaydık diyebileceğimiz anlar.

geceleri sık sık yaptığım aktivitedir. yaşadığım ve yasayamadığım her türlü şey için üzülürüm. ben bu zamana ait değilim dostlar.*

geçmiş günler her zaman daha iyi anılarla dolu, daha saf, çok daha güzel günler olduğu içindir. geçmişi düşünerek hüzünlenen bir çok insan var, bir çok insan geçmişe özlem duyar ve bir yanı sızlar.
ya geçmişi olmayanlar ?

geçmişe takılıp kalmak beni çok üzüyor , bu yüzden anı yaşa keyfine bakcılardanım.

an'da kalamayışımızın, geçmişe özlem duyuşumuzun özetidir aslında geçmiş günlere hüzünlenmek...

nedense en çok da çocukluk gibi masumiyetin, doğallığın, saflığın ön planda olduğu dönemler hatırlanıp hüzünlenilir. çocuk olmak başka bir şey sonuçta.

bir de herkes kendi jenerasyonunun en iyi olduğunu düşünüp çocukluk ve gençlik günlerini yad eder.

2000 doğumlu gençler, 2010-2015'leri özlerken (evet varmış öyle bir durum) 1950 doğumlular da 1970lere kadar olan dönemleri özleyip ondan sonraki kuşaklara acıyor sanırım. yani herkesin kendi jenerasyonu kendisine...

ancak geçmiş acısıyla ya da tatlısıyla hüzünlendiriyor genelde. yaşananların artık bir anı olması. ve çoğunlukla da bir daha benzeri şeyler yaşama imkanının olmaması üzüyor.

geçmiş değiştirilmeyen ve değiştirilmesi mümkün olmayan gerçeklerden biri. o yüzden geçmiş üzerinde düşünmek, kafada senaryolar yazmak acı verir.
ne demişler " geçmiş tozdur üfle gitsin."

adeta bir saman aleviydin. ama çok yaktın, çok küle döndürdün be.
yine de gönlümde bir köşede duruyorsun inan ki, sen adımı bile unutmuş olsan da...

geçmişe hüzünlenmek normaldir ve bir şekilde üstesinden gelinir, geçiştirilir. insan geleceğe hüzünlenince çok ama çok kötü oluyor her şey.
çok ama çok kötü şuan her şey.

bana yıllar önce bunu yazdıranın kim olduğunu hatırlıyorum.
demek ki geçtiğini sansak da geçmiş geçmemiştir
yıllardır kapağı açılmadan rafta duran, benimle birkaç şehir değiştirmiş tozlu bir öykü kitabını elime aldığımda içinden çıktı bu not. geçmişin geçtiğine inanırken bir tokat gibi suratıma çarptı. içinde bulunulan anın ne kadar kıymetli olduğunu bir kez daha anladım. 2018’den beri hayatımda olmayan birinin 2024’te beni bu kadar sarsacağını düşünmezdim, denk gelir de okursa teşekkürler xeno.

oluyor öyle şeyler keşke olmasa ama

insanlara, mekanlara ve duygulara duyulan özlemdir. zaman zaman yapısı değişebilir. bundan da kötüsü, durduk yere 'geçmişteki kendine' özlem duymaktır.

insanların, duyguların yeri doluyor. öyle ya da böyle, unutmaya programlı bir makine olduğumuz için unutuyoruz. en azından alışıyoruz.

kendine duyduğun özlem ise genelde bambaşka boyutlarda oluyor. pandemi öncesinde çektiğim fotoğraflar bana bu hissi yaşatıyor.

özlem duymak.

insanın manevi dünyasında gömüyü bulması gibidir. arayış değildir, soyut da olsa, ulaşıştır. bu yüzden oldukça faydalıdır.

zenginler devrilinceye kadar zengin olacaklar ama insanlar genel olarak zengin olmayacaklar.
geçmişimiz bizi gelecekte zengin edecek tek şeydir. {hani, " istikbal göklerdedir! " gibi bir şey, ama bunu söyleyince pek çokları gidip thy'dan hisse senedi almaya kalkar.}