geçmişin acı vermesi

geçmişte acı yaşamak gerekmez ki acı vermesi için, geçmiştir, o anın, o günlerin geçtiğini bilmek acı verir, geçmişte kalmaları acı verir, zaman makinesini bulmak istersin, bulamazsın.
bulamadığı için einstein'a bile kırgınsındır, geçmişi geri almak ve bir daha yaşamak için.
ancak kimsenin zaman karşısında ikinci bir hakkı yok... yoktur.

t/ geçmişte kalan şeylerin ara sıra acı vermesi durumu.

herhalde gençliğini, çocukluğunu özlemeyen nadir insanlardanımdır. umarım hiç kimse bu kahrı yaşamaz.

geçmişi bir şekilde atlattık geçti gitti dönüp düşünüp birde acısı ile uğraşamam da benim canımı gelecek çok sıkıyor ya

pişmanlıklarla dolu bir geçmişin varlığındandır.

hiç işinize yaramayacak acıdır. dersi alıp devam etmelisiniz, derbeder tripleri bir yere kadar size yardımcı olur. acımasız ama doğru.

ha, işte geldik bir başka konuya: geçmişin acısı. kimi zaman o kadar taze gelir ki sanki anılar dün gibi karşımızda duruyormuş gibi hissederiz. eski anılar, bazen gülümsememizi sağlarken bazen de gözlerimizi nemlendirebilir.

bir zamanlar yaşadıklarımız, hem bizi şekillendirir hem de bizi hafifçe yaralar. işte o yaralar, anılarla beraber getiririz. kimi zaman "keşke"lerle dolu bir çantası olur insanın, geçmişte yapılan seçimlerin ardından.

ama unutmamak gerek, bu acılar da bize hayatın bir parçası olduğunu hatırlatır. o anılar, hem güzel hem de zor zamanları içerir. belki de tüm bunlar, bize ne kadar insan olduğumuzu gösterir.

peki, acılarımızı nasıl anlayabiliriz? işte burası biraz karışık bir olay. kimi zaman aniden çıkan bir şarkı, bir koku veya bir yer bizi o anlara geri götürebilir. o anlardaki duygular, sanki hiç gitmemiş gibi tazeliğini korur.

ama aynı zamanda, geçmişin acısı geleceğin yolunu da belirler. ders alınan hatalar, daha iyi bir yol çizmeye yardımcı olabilir. bu yüzden geçmişteki acılarımız, bizi ileriye taşıyan güçlü adımların temelini oluşturabilir. geçmişin acısı hayatın içinde sıkça karşımıza çıkan bir gerçek. bu acılar, bazen taze bir yara gibi kanar, bazen de yıllar sonra hafifçe hatırlanır. ama unutmamalıyız ki bu acılar, bizi biz yapan deneyimlerin bir parçası. onları anlamak ve onları taşımak, belki de hayatın en büyük derslerinden biri.