geçmişten günümüze kalanlar

hatıralardır.
tabii o da insanın hafızasında ne kadar yer edebildiyse.

her zaman kendi gereklilikleri ile birlikte var olsa keşke. geçmişten hiçbir şeyi taşımasak. özellikle; "biz eskiden" cümleleri... yeter be! çağın gerekliliklerini öğrenmemiz gerekirken; yeni nesillere, eski zihinleri dayatmamak gerek. hatıralar zihinde dönsün. acı - tatlı sizinle yaşasın; ama başkalarıyla değil.

geçmişten günümüze kalanları inceleyen bilim dalına tarih diyoruz. sessiz belgeler bırakır bize; yazılı evrak, kitap, belge, mühür, para, en önemli tarihi eserler taşa kazınır, kitabeler, yollar, köprüler, camiler, mescitler, medreseler, şifahaneler, imarethaneler, muvakkithaneler, saraylar, köşkler, bahçeler, meydanlar, evler, kiliseler, sinagoglar (havralar) nişantaşları, okullar,
savaş aletleri; silahlar, oklar, mızraklar, gürzler, topuzlar, kılıçlar, mancınıklar, toplar...
kişisel olarak geçmişten günümüze kalan hatıralardır, aile, eş, dost, akraba, komşu, arkadaş, meclislerinde yaşanan ve unutulmayan güzel olaylar...

kalıplaşmış düşünceler.

sürekliliği daim olacak olan iskeletlerimiz. evet zaman gelecek bizim de bu dünyada yalnızca kemiklerimiz kalacak. şanslı olursak etlerimiz belki petrol veya elmas olur. ortadoğu'da olduğumuz için kömür de olabiliriz. ah bu garibanlık. bir de karbon döngüsü...

geçmiş; saygınlık, usturuplu olmak, müzikler ve güzel güzel fotograflarla da bezelidir.

büyük büyük dedemin günlüğü,
osmanlı dan kalma tabanca,
bir kaç tane madalya (kurtuluş savaşı, filistin cephesi, osmanlı türkiye cumhuriyeti karışık.)
süvari kılıcı.
1900 lerden kalma 6 patlar.