geleceğin belirsiz olmasının yarattığı korku

son zamanlarda içine düştüğüm delik, bu konuda yapabileceğim birşeyler olsa da çelişkilerimden dolayı kendimi verememediğimden ve daha da korktuğum, beni kemirmemesini umduğum , yaşadığım dönüm noktalarından bana yadigar bir duygu.
tabii tüm bunlara tuz biber olan orta doğu'da yaşama etkisi de olabilir.

emin olun belirli olsaydı daha çok korkardınız.

kendimizi geçtik, insan en çok çocukları için korkuyor.

yemin ediyorum uykularımın kaçıp, aşk acısı çekercesine ağladığım zamanları biliyorum bu korkudan. ama zamanla alışıyor insan işte.

pandeminin başından beri düşündüğüm, işin içinden çıkamadığım, git gide korkunun beni ele geçirdiğini farkettiğim durumdur.

benim öyle bir korkum yok. dün gece köprü altında uyuyordum şimdi siz değerli insanlarla titanicte sözlüğe giriyorum. her günün kıymetini bilmeye. saatin altında buluşalım. jack.

geleceğinin olmayacağını mesela yarın öleceğini düşünerek aşılabilen durumdur.

nur topu gibi bir anksiyete sorununuz oldu. tebrikler.

ıyi tarafından bakalım. hayata merak ve macera katan olay.

zamanla alışıyorsun korku morku kalmıyor.

insan korkuyor, hele ki benim gibi öğrenciyseniz. ne yapsam elimde kalmaz korkusu içinizi kemirir. gençlerimize sahip çıkalım.

kimi geceler uyutmayan, akıldan hiç çıkmayan, strese sebep olan korkudur. bu korku yüzünden en güzel yaşlarımı heba ettiğimi ve ediyor olduğumu düşünüyorum. keşke içinde bulunduğumuz koşulların hiç içinde olmasaydık.

hayat bu korku için çok kısa dediğim korku. fakat yenmesi de bir o kadar zor olan korkudur.

edit medit: artık yazmadığım başlık pek olmadığından yazdıklarımı tekrar okuyup editlemeye başladım.(bkz: sısısısı)

yukarıda zor olduğunu bahsettiğim bu konu hakkında eskisi kadar zorlanmadığımı fark ettim yazdığımı tekrar okumamla. yani ülkede öyle şeylere alıştırdılar ki geleceğe dair bir ışık bir yol bekleme gibi bir derdimiz kalmadı. ee olmayan şeyden de korkmak manasız her türlü. mesela asla ev veya bir gayrimenkul alamayacağımı biliyorum, bir binek araç alamayacağımı da veyahut saçma masraflar edip evlenmeyeceğimi de! kanırta kanırta minimalist yaptılar bizi, kara minimalist! teşekkürler agepe!

ittihatçıların kurduğu sistemde, 100 yıldır nüfusun % 70'inin içinde taşıdığı boyun büktüren korkudur.

yalan mı lan, bir ittihatçı gelsin, dolaşsın halkın içinde! bu işler balolarda, kokteyllerde kadeh kaldırıp, laiklik naraları atmak ile olmuyor.

yasaların, kültürün ve teknolojin ithal. rekabet edeceğin ülkeler hristiyan birliği altında toplanmışken, sen aşağılık kompleksine düşüp, çıktığın yeri beğenmemişsin. şimdi sürün! sürün, derken, vatandaş yani! sistemin sahapları değil.

sonunu bildiğiniz bir filmi izlemek ister misiniz?

bu belirsizlik korku değil merak uyandırıyor bence.

hem de ne korku. boşlukta salınan bir uçurtma gibi hissediyorum kendimi.

her kaosta bir sürü fırsatlar vardır. gençler henüz beyinleriniz örümcek bağlayıp koflaşmadan fırsatları görün ve harekete geçin.

aynı zamanda geleceği güzel yapan da şeydir

mevla ömür verirse ne olursa olsun geleceği yaşayacağız, o yüzden gelecek korkusu ile anı hibe etmeyin. şu an ne yapabilirsiniz ona bakın. çevrenizde ilginizi dağıtan ne varsa uzaklaşın ve “anın hakkını nasıl veririm” diye kendinize sorarak, düşünün. şu ana yoğunlaşın. bugün tarlanıza ne ekerseniz, yarın onu biçeceksiniz.

şimdi öncelikle geleceğe karşı duyulan korku değil kaygıdır, aradaki farkı anlayalım. bu kaygı herkeste farklı ölçülerde olsa da gereklidir çünkü yaşama güdüler, insanı geleceğe hazırlıklı hale getirir. elbette aşırısı, anksiyete boyutu farklı tabii fakat bu konuda destek alınsa ve kaygı azaltılsa dahi tamamen sıfırlamak mümkün değildir. savaş ya da kaç, bu insani bir şey, anlamak-kabul etmek lazım.