genç yaşta ağır fiziksel ve psikolojik acılar yaşamak

herkesin acısı kendine göre büyüktür, bir başkasına göre küçük olabilir elbette ama görece bakıldığında evet ya şu x kişiside ne zor günler atlattı denilecek bir insansanız ve bunu genç yaşta deneyimlediyseniz ve hayatta iseniz bu bir ödül bence.
şimdi böyle ödül mü olur? denilebilir.
ki bazıları bu aşamada maalesef hayatını kaybediyor. ama işte o depresyon, acılar falan bunlara dayanabilecek güç varsa bunlar geçtikten sonra geriye kalan siz daha farklı bir siz oluyor. düşünceleriniz daha çok olgunlaşıyor, acı sizi belli oranda yoğuruyor, düşüncelere itiyor sizi, vücudunuzun sınırlarını görüyorsunuz. tabii beyin bunları unutma eğiliminde olduğundan o zamanları hiç yaşamamış gibi ufak kesitler halinde hatırlıyorsunuz. yine de o yaralar(illa fiziksel yara olmasına gerek yok) sizi daha dayanıklı kılıyor bence. sonraki kalan hayatınızın, sağlığınız vs. değerini daha iyi anlıyorsunuz, mesela aylarca tavana bakarak yatmak durumunda kalınca, uzun süre sonra yan yatabilmek o kadar büyük bir keyif ve lüks oluyor ki... ya da tuvalete yardım almadan gidip gelebilmek, istediğin yemeği mutfağa gidip yapabilme özgürlüğü... bir şeyleri kaybetmeden değerini anlayamıyoruz bazen.

bunun sonu ne biliyor musun? 20'lilerin sonuna doğru 2. dünya savaşından gazi olmuş 80'lik bir adam kadar yaşlı bakışlar.