gençliğim boşa gidiyor hissi

iliklerime kadar hissettiğim şey. son zamanlarda adalet, iyilik, kötülük gibi kavramları sorgular oldum. adalet insan uydurması, hayali bir kavram gerçekte yok evet ama dünya çok adaletsiz.

şimdi almanya'da ya da teksas ta yarım dolara bira içebilmek,4 saat çalışıp nike spor ayakkabı alabilmek vardı.

sevgiliyle bu hafta sonu da şu ülkeye gidelim diyip vizesiz geçebilmek vardı.

s**timin protein tozuna 1000 lira değil de 65 euro vermek vardı. vardı da vardı.

gençliğim çöp oldu.

üniversite bittikten sonra içime çöken ve yılardır kurtulamadığım his. kendimi yaşıtlarım ile kıyaslamadan duramıyorum. keşke arada sırada kendimi daha iyi durumda hissedebilsem.

işten eve,
evden işe.
haftasonu zaten evlerdeyiz.
her şey ateş pahası.
yoktan yere yaşıyoruz resmen.

dolu da olsa gidiyor gençlik. sorun da bu zaten bir şekilde gitmesi.

son 5 senedir yaşadığım his.

küreselleşen bir dünyada yaşıtlarımızın yaşadığı hayatların tokat gibi suratımıza çarpıldığı bir dönemde yaşıyoruz. yaşadığımız ülke şartları çerçevesinde toz pembe hayallerde de gözümüz yok gerçi, hayallerimizin çoğu gri. bu yaşlara bir daha dönemeyeceğiz ya. belki de insana en çok dokunan bu.

korkutmak ve felaket tellalı da olmak istemem lakin gerçek olandır. bu ülke acımadan çatır çatır harcıyor gençlerini. ama bunu düşünmek yerine okumak, umut için çabalamak, daha minimal şeylerden zevk alabilmeye çalışmak ve de para her şeydir algısından azcıkta olsa uzaklaşmaya çalışmaktan başka çare yok bence.

artık sadece gençliğim değil, yaşlılığım da boşa gidiyor, iliklerime kadar hissediyorum.

yaşıyorum ama yine de bu hissin bütün günümü ele geçirmesine izin vermiyorum. çünkü biliyorum ki ben çalışmazsam ben kendimi geliştirmezsem hep böyle hissetmeye devam edeceğim.

aklımdan çıkması gerek yoksa güzel gidiyor düşünüp kötü hissi veriyor bana.

giden sadece gençlikse şanslı taraftasınız demektir. ne ömürler boşa gidiyor bir bilseniz...

benim ki gitti bile.*