gerçekler karşısında zayıf düşüp kutsal metinlere sığınmak

içinde yaşanılan çağdan, ortamdan zayıf düşerek çıkış yolu olarak ya da bir kaçış olarak kutsal metinlere sığınmaktır.

mevcut gerçeklikle baş edememek ve yatağa uzanarak kutsal metin filan dinlemektir.
benim favorim incil.
çok sarıyor valla.

bana bir şey olmazdan,allah büyüktüre geçiş evresi.
hayatın tokadı sert bir şekilde yenildiği zaman ya bu başlıktaki gibi imtihan dünyası diyerek yastığa* gömülürsün ya da tam aksi yeter artık diyip tam zıttı bir geçiş yaparsın.
(bkz: kader diyemezsin sen kendin ettin)

kutsal metinler, ibretlik efsanevi olay anlatımlarından ibarettir ve okuyup ibret almak yararlıdır.

gerçek olmadıklarını düşünmek yersizdir. efsanenin, masalın, öykünün geçekliği değil içeriği önemlidir. sen anafikri al ve onu tartış.

gerçek yüzleşmek için fazla serttir. bu, insan sümsüğünden fazla şey beklemek olur. kutsal metinlerle durum sümsürüklenir gider.

inançlı insan işi. ben ateistim hocam. böyle durumlarda kendime sövüyorum.
yalnız, incil konusunda dostlarımızla geleceğiz haklı.
inanmasanız da okuyun. sarıyor diyebilirim.

insan, doğuştan teistik olarak inanmaya yatkındır.. görünmeyeni hissetmeye, anlamı bir inanışa oturtmaya, bilişsel olarak eğilimlidir.. inançsız hiçbir toplum yoktur.. insanın, insan olma gayelerinden biridir bu.. kültürel etkileşimi olmayan çocuklar ve tarih boyunca tüm toplumlar hakikati, bir yaratıcıya atfetme eğilimi gösterirler.. bu inanma eğilimi insanın özünden gelir.. sadece içerik ve devamlılık sonradan öğrenilen bir durumdur.