gereksiz yere utanılan durumlar

önünde en az 200 tl lik malla market alışverişi için kasada bekleyen müşterinin arkasında ufak bir noodle ile beklemek.
sanki kasiyerin "ne yani, bunun için mi markete geldin?" dediğini hayal ediyorum o an.

böyle bir durumda asla utanmam. önümdeki utansın.

yol verde okutup geçelim, tek bi şey almışız ödeyip gidecez. 3 saat bitmez de işi artık.

ben herhangi bir restoranda personelle konuşmaya çok utanıyorum. pardon içecek kola olacaktı demeyi bırakın tamamen yanlış tabakları yada bir sıkıntıyı asla dile getiremiyorum. belki kızacaklar belki üzülecekler diye korkuyorum bilemiyorum

bu başlığı gördüğüm iyi oldu. oburiks iksir kazanına düşmüştü küçükken, beni mahcubiyet kazanına düşürmüşler zaar. her şeye sıkılır mı bir insan? çevremde bennen alakası olmayan nadan hadiseleri bile üstüme alıyorum.

dün dövmemden utandım. ben o yazıyı laf olsun diye yazdırmamıştım. aristo'nun iskender'e öğüdü yazar kolumda döne döne, seneca'nın bir sözüyle altlı üstlü.

iyilik yapmadan geçirdiğin gün boşa geçmiştir. "

dünüm bomboş geçti. ne bir köpeğin başını okşadım, ne bir el açan teyzenin elini sıktım, ne bir kalem/yarabandı satandan ihtiyacım olmasa da alışveriş yaptım, ne kimsenin torbasını taşıdım.

oturdum sabahtan, bir o mekan bir bu mekan sığır gibi içtim. sadece içtim. öküz olsa içmez yalaktan, doyar, bıkar.

en son akşam vakti, yalandan bir kedi besledim. ne o yedi zaten, ne de benim besleyesim vardı.

dünümü silmek isterdim. bu sabah keşke dün olsaydı. bu kadar boş, kimseye bir hayrım olmadan yaşamış olmak benim için bir insanlık ayıbı.

lanet olsun. geberesinceye kadar iç. o zıkkım seni kurtaracak.

başkalarının yerine utanmak. evet gereksiz ve üzücü ama yinede utanıyoruz.