bugün fark etmek durumunda kaldığım acı gerçektir. sürekli dönen "türkiye'nin iq'su 87'ye düştü." geyiğini oturup biraz düşündüm ve çuvaldızı kendime batırdım. hayatım boyunca "anlaşılırım korkusu" ile alengirli ama hiçbir şey anlatmayan cümlelerim mi dersiniz, 37 yaşında bir baltaya sap olamayışımı mı dersiniz, cinsel olarak bir çekimim olmasına karşın(öyle derler) benimle 3 dakika konuşanın masadan kalkması/işinin çıkması mı dersiniz; beni baya bir kıllandırdı doğrusu. hemen bir iq testi çözdüm. efendim oldum olası matematikte kötüyüm. sözel zekam da pek iyi değildir aslında. hafızam hiçbir zaman çok da güvendiğim bir silahım olmamıştır. spasyel düşünce becerim, obje ve derinlik algım hep zayıftır. sırf bu yüzden marangozhaneye beni çırak diye gönderen babam sol elimin işaret parmağının kopmasının da sorumlusudur. neyse işte, iq testine göre 85 puan aldım. doğrusu biraz da gücendim. dediğim gibi, utanmadan ben aslında büyük potansiyeldim diyecek halim yok. potansiyel olsam harcanmazdım. yıllarca sırada oturup aklını bir işe vermek az şey değil. biz o mekan senin bu mekan benim gezdik tozduk. neyse efendim; kendimde hesaplaştıktan sonra ikinci testi oldum; bu sefer de 80 puan çıktı. yani ben düpedüz türkiye sıralamasının altındayım ve bu bir rezalet a dostlar. annem bana küçükken hep özel oğlum derdi. şimdi anlıyorum en değersiz şeye bile sevgi gösterince en azından inancın senelerce canlı kalabileceğine. rahmetlinin kalbinden doğan bu sevgi ve bu ilgi dahi insan zihninin bu şekilde çalışmamasına rağmen inancın nasıl tohumlara gebe olduğunu gösteriyor. belki kendimle yüzleşmem; kendime dair son iyi anılarımı da aldı götürdü uzaklara. ne yapayım şimdi ben aldığım bu sonuçla? bu sonuç benim ne işime yarıyor? büyük bir cesaret ve geniş gönüllülük gösterip çıkabilecek her sonuca kalbimi açacak kadar yüksek bir sağduyuya bu reva mıydı?

devamını gör...

(7) (0)