geride kalmışlık hissi

sanki ben hep birilerinin yaşantısının gerisindeyim ve her sabah bazı hayatları kovalıyormuşum gibi hissediyorum. hayata on sıfır geride başlamış gibiyim. bu yüzden yaşamak denen serüvenle aram öldüğüm zaman bile kapanmayacak.

ben bunu hemen her gün yaşıyorum ama sınav zamanı ayrı yaşıyorum. ya da konferanslara, seminerlere girdiğimde... çünkü ben konuşmacının olduğu kürsüde olmak istiyorum. bunun için ne yapıyorum? şu ana kadar hiçbir şeydi ama bundan sonra elimden geleni yapacağım. hangi oluşuma girmem gerekiyorsa, kimi dinlemem gerekiyorsa, ne kadar çalışmam gerekiyorsa. çünkü benim o noktaya ulaşmam gerek, hayalim o.
bu yüzden hayattan geri kalsam da ırgalamam. zaten bir hayır görmedim. ama beni iyi edecek ve karşılığını alacağım belki de tek konu eğitim. bakalım hayırlısı olsun, başka konularda hayat zaten bana tam not vermedi. artık istemiyorum da.

hepimizin yakasına yapışmış illet bir hastalık. birileri hep bizden önde olacak, birileride bizden geri. önemli olan ben çabalıyorum diyebilmek. kendinize bu kadar hoyrat davranmayın.

bak meyhanede bir şarkı duydum, çok güzel.
-gidiyorsam çok sevmekten
yanmaktan ölmekten diyor...
sözleri ne güzelmiş, sevdim he.

-abicim o şarkı eskidi bile.
-ne diyorsun ya...

kardeşim tamam popüler şeyleri sevmiyorum da, bana ama böyle şeylerden haber verin.

işte arkadaşı iyi seçmek çok mühim...

arkana bak. kendini ileride hissedeceksin.
önüne bak, bulunduğun yeri bileceksin.

ama yalnızca kendi yoluna bak.
yarışmaksa motivasyonun tamam.
kendini geride bırakıp
kendinden geçeceksin.

her yeni gün, yeni bir bilgiye ulaşmanın heyecanını yaşıyorum,
önceden kendimi çok tecrübeli, herşeyi görmüş, geçirmiş birisi olarak tanımlayabilirdim, tecrübelerim birçok insanla karşılaştığım, birçok kişininin hayatına dokunduğum ve birçok kişinin benim hayatma dokuması ile ilgiliydi.
ancak şimdi edindiğimi zannettiğim tecrübelerle başkalarından "geride kaldığım hissi" uyandı bende.
duyduğum, bilmediğim bir şey olduğunda zaman kaybetmeden araştırmayı, zamanım, fırsatım olduğunda okumayı çok severdim.
uzun zamandır samimi gördüğüm sözlük yazarlarını detaylarına kadar okuyorum, sadece bana benzeyen ve beğendiklerimi oyluyorum, birkaç kişiyi takip ediyorum, kötü yazarlarsa takipten çıkıyorum, hoşuma gidiyorlarsa tekrar takip ediyorum, hiçbir beklentim yok, görmek için can atmıyorum, ismini sormuyorum, bir şey sorduklarında cevap vermeyi istiyorsam, samimiyetini hissettiğim anda, cevap veriyorum, bir kısım yazarlara, bazı hususları merak ediyorsam özelden mesaj gönderiyorum, merakımı giderince gevezelik yapmıyorum, karşılıklı istediğimiz zaman gevezelik yapıyoruz, konuşacak birşeylerimiz olduğunu hissettiklerimle konuşuyorum (yazışıyoruz).
tanımadıklarıma karşı çok acımasızmışım bunca yıldır. hep bir koruma kalkanı varmış etrafımda, rahat insanlara bakınca, geride kalmışlık hissine kapılıyorum.
yarın da bunun yanlış olduğunu öğrenmiş olabilirim, öbür gün bir başkasını.....