günümüz insan ilişkilerindeki çıkmaz

neden bu kadar anlaşılmaz. niye bu kadar uğraş, ne için? anlam verebilen var mı?
geçmiş 5 yıl boyunca bunu düşündüm. sonucum artık düşünmemek oldu. hee birde haketmeyen insana haketmediği değeri vermeyin arkadaşlar sonra üzülüyorsunuz. peki bunun kısası ney, haketme olayı neye göre ölçülüyor derseniz "fedakarlık" derim. ama önce siz de fedakar olun arkadaşlarınız , aileniz, sevgiliniz, sokaktaki teyze, camdaki kedi... herkese kendinize nasıl davranılmasını uygun görüyorsanız öyle davranın. dünya şartları belki elvermeyebilir, herkes bu tür ilişkileri kaldıramayabilir fakat inanın en samimi dostluklar fedakarlıktan doğar.

derler ki "ilişkinizden seksi çıkarın. göreceksiniz ki birlikte olduğunuz insanların çoğu size ondan başka hiçbir şey vadetmiyor."

insanlar boş canlarım, sıkıntımız bu. kendi içini doldurmayan ilişkiyi hiç dolduramaz. seksi hayvanlar da yapabiliyor. bir farkımız olmalı...

sadece karşı cinsle değil diğer tüm ilişkilerde de sıkıntının nedeni aynı: çıkarcılık. herkes alacağını alıp kaçma peşinde. kimse "benim istemediğim bana yapılsa hoşuma gider mi?" demiyor. başkalarının da hisleri olabileceği akıllarına gelmiyor yahut bunu umursamıyorlar. kendileri de benzer duyguları yaşadığında akıllanıyor bazıları. bazısında ise o kadar bile kafa yok.

hayatınızı kişilere bağlamayın. çok üzülürsünüz. hedefleriniz olsun, onlara harcayın zamanınızı. o arada doğru dürüst biri de denk gelip hayatınıza girerse kıymetini bilin ama.

bu tarz başlıklarda aklıma hep dostoyevski'nin sevgi üzerine söylediği cümleler gelir.
''kimse seni sen olduğun için sevmeyecek, herkes seni, seni sevmenin onlara ne kadar yakışacağını düşündüğü için, yani kendileri için sevecek. ve bu da demek oluyor ki insan böyle yaparak yine kendini sevecek. sen hiç sevilmemiş olacaksın hikayenin sonunda.''
işte en büyük çıkmaz.

yanımda insanlar olsa da mı mutsuz olsam olmasa da mı mutsuz olsam?