güvendiğin birine aşık olamama sorunsalı

dünyanın zıtlıklar barındırdığının kanıtı olan bir gerçektir, düz insanlar sevilmez.

konuşursun bir süre, hikayelerine bakarsın, her şey o kadar normal gelir ki, ne bir gizem, ne bir merak uyandırır. halbuki sorsan istediğin o dur. iyi koca, karı olur, peki ya aşk?

ömrün boyunca aynı evde oturur razı olursun sadece. değişik yerlere, insanlara gözün kayar, sadakatine yediremezsin ama içinde ukde kalır. öylece yitip gidersin bir atraksiyon olmadan.

bunu inkar edersin kendine sonra kendini avutursun, başka ne isteyebilirsin ki? her şey olması gerektiği gibiyken bir o kadar senlik değilmiş gibi gelir. razı olup, kabullenmekle yaşlanırsın.

ne istediğini sorduklarında, hayatındaki kişi sadece dilindedir. olması gerekenin bu olmasından, ögretilenin bu olduğundan mütevelli.

kaşı gözü dışarda olan kişidir günün sonunda asıl değeri olan.. sadakati ipe götürendir insanın her zaman.

böyle bir şey sadece duygusal olgunluğa erişememiş insanlarda oluşur. neden stabil, gerektiğinde rol play yapmak dışında, aşk ve güven dolu bir ilişkiyi seçmeyelm ki? hayatımızın çoğu alanı zaten stabiliteden uzak, bari çekirdek yaşamımız stabil olsun.

bu işin birçok dinamiği var. hali tavrı, fikirleri, lafı sözü, kokusu, gülüşü… iş sadece güvenle olsaydı bizim bakkal hasan abi de çok güvenilir adam. yıllardır bir yamuğunu görmedik.

aşık oldugun kişiye guvenememekten daha kotu degildir

keşke ona aşık olabilsem diye kendime kızdığım durum.