haddeden geçmiş nezaket yal ü bal olmuş sana

haddeden geçmiş nezâket yâl ü bâl olmuş sana
mey süzülmüş şîşeden ruhsar-ı âl olmuş sana

bûy-ı gül taktîr olunmuş nâzın işlenmiş ucu
biri olmuş hûy birisi dest-mâl olmuş sana

sihr ü efsûn ile dolmuşdur derûnun ey kalem
zülfü hârut’un demek mümkin ki nâl olmuş sana

şöyle gird olmuş firengistân birikmiş bir yere
sonra gelmiş gûşe-i ebrûda hâl olmuş sana

ol büt-i tersâ sana mey nûş eder misin demiş
el-amân ey dil ne müşkil-ter suâl olmuş sana

sen ne câmın mestisin âyâ kimin hayrânısın
kendin aldırdın gönül n’oldun ne hal olmuş sana

leblerin mecrûh olur dendân-ı sîn-i bûseden
lâ’lin öptürmek bu hâletle muhâl olmuş sana

yok bu şehr içre senin vasfettiğin dilber nedîm
bir perî-sûret görünmüş bir hayâl olmuş sana.

günümüz türkçesi

nezaket haddeden geçmiş, sana boy bos olmuş; şarap şişeden süzülmüş sana kırmızı yanak olmuş.

gülün kokusu damıtılmış, nazın ucu işlenmiş;
biri sana ter, birisi de mendil olmuş.

kalem, senin için sihir ve büyü ile dolmuştur. harut’un zülfü nâl olmuş sana demek mümkündür.

firengistan şöyle toplanmış bir yere birikmiş,
sonra gelmiş kaşının köşesinde sana ben olmuştur.

ey gönül! o hristiyan güzeli sana şarap içer misin demiş,
aman sana ne de meşakkatli soru sormuş.

gönül! sen nasıl bir kadehin sarhoşusun,
allah için [söyle] kimin hayranısın?
kendini aldırdın; noldun, sana ne hâl olmuş?

bûse kelimesindeki sin harfinin dişlerinden dudakların yaralanır.
bu suretle dudağını öptürmek senin için imkânsız olmuştur.

senin anlattığın güzel bu şehirde yoktur nedim!
sen bir hayal görmüşsün, sana peri yüzlü[biri] görünmüş.

”