hadi yine iyisin

tayfun'un 1993 çıkışlı tayfun'93 albümünün, kendisine şöhreti getiren, buram buram 90'lar kokan ve bir adet mehmet ali erbil ihtiva eden yazlık klibe sahip parçası:

tayfun duygulu'nun büyük bir çıkış yakaladığı deri ceketli, kovboy çizmeli, elinde saksofonu ile bir caz konserinden fırlamış gibi bir imajla söylediği 90'lar popun simge şarkılarından biri.

kedilerin dört ayak üzerinde düştüğü örneğine benzetilen kişilerin durumudur.

sevdiğim ender türkçe şarkılardandır.

şarkı söylerken, baş sallayışı da hoştu.
her gencin başına mutlak gelirmiş böyle güzel şeyler der,
gözünü kısar, başını sallardı.
sonra şarkı söyler, gene gözünü kısar, başını sallardı.

çiğdem tunç'u da unutmamak gerekir.

işleri tıkırında birinin aynaya bakarak söylediğini düşündüğüm şarkı.

recep ivedik'in flüt kursunda yeteneklerini göstermek maksadıyla burnuyla çalmaya niyetlendiği parça. keşke burnuyla çalsaydı.

istiyorum ki kaç tane tayfun iyisiniz?

her gencin başına...
salla kafayı...

bir zamanlar, anadolu’nun kenar mahallelerinden birinde yaşayan, göbeğiyle küçük bir masa örtüsünü zor kapatan, kel kafasıyla güneşi bile yansıtan, ama kalbinde dünya kadar özgüven taşıyan bir adam vardı: şerruh. adını bile duyunca insanlar iki kez düşünür, çünkü bu adam bir garipti.

şerruh’un en büyük hayali, tayfun gibi sahnede şarkı söylemek ve o meşhur "hadi yine iyisin" kafa sallamasını yaparak halkı coşturmaktı. gerçi sesi biraz boğuk, biraz da kaz sesi gibiydi ama o kendini bir yıldız sanıyordu.

bir gün, mahalledeki düğün salonunda yapılan "açık mikrofon gecesi"ne katılmaya karar verdi. giydi en parlak gömleğini (dördüncü düğmeden sonrası çaresizliğe teslim olmuştu), taktığı kemer göbeğe razı, ama umutları yıldızlara çıkmıştı.

sıra ona geldiğinde, dj anons etti:

“sırada… mahallemizin tayfun’u… şeeerrruuuhh!”

herkes sessizdi. şerruh mikrofona yaklaştı, nefes aldı, ve…

“hadi yine iyisin, bugün de yırttın aslanım…”

dediği anda, birden kafa sallamaya başladı. ama öyle böyle değil! öyle şiddetli sallıyordu ki, ışıklar titreşti, göbeği ritimle sağa sola sekmeye başladı. salondaki çocuklardan biri korkup ağlamaya başladı, yaşlı bir teyze "büyü var bunda" diyerek dua etmeye başladı.

ama şerruh durmuyordu. kafa salladıkça, ter damlaları sahnede gölet oldu. arka sıralarda oturan biri "gölcük mü açıldı burada?" diye sordu.

şarkının ortasında, şerruh öyle bir kafa hareketi yaptı ki, gözlüğü fırladı, ses sistemi bir an kesildi, dj "baba napıyon, kafa değil beton kırdın!" diye bağırdı.

finalde, büyük bir kafa savurmayla yere diz çöktü ve mikrofonu tuttu:

“beni anlamadınız ama ben hala iyiyim!”

salonda sessizlik oldu... ardından bir alkış patladı. ama bu alkış müziğe değil, şerruh’un pes etmemesineydi. insanlar güldü, ama biraz da sevdi onu. çünkü her göbek bir sahneye, her kel kafa bir ışığa layıktı.

ve o gün bugündür, mahallede biri moral bozukluğu yaşasa, hemen derler:
"boşver be… şerruh gibi kafa salla, geçer!"