haruki murakami’yi öldürme isteği

derinden duyduğum istektir.

ilk başlarda pek önemsemedim, öylesine bir duygu değdi geçti diye düşündüm içimden. insan kendine konduramıyor. zihnimin gizli bir köşesinde bir katil sakladığıma çocukluğumdan beri emindim zaten ama böyle bir anda, bu kadar yoğun bir şekilde ortaya çıkacağını beklemiyordum. çocukken mahalledeki ablamız ve benim büyük hayranlık duyduğum burcu abla bana papatya falını öğrettiğinde ve ben burcu ablanın beni sevmediğine emin olduğum o fala bakmak için ilk papatyayı kopardığımda teorik olarak bir katil olmuştum ve herkes bilir ki insan bir kez öldürmeye başladığında artık durması mümkün değildir. sivrisinek saldırısına uğradığınız yaz gecelerini düşünün bana hak vermek istemiyorsanız.

haşlanmış harikalar diyarı ve dünyanın sonunu okuduğumda bu istek çok hafifti, önemsemedim. yaban koyununun izinde’yi okuyunca yazarı öldürme planlarım sivrilmeye başladı iyice. sonra sahilde kafka’da yazar resmen bana seslendi:

herkesin hayatında artık geri dönülemez bir noktaya geldiği olur. nadiren de artık daha ileri gidemeyebiliriz. o noktaya geldiğimizde, bu iyi bir şey de olsa kötü bir şey de olsa, sessizce kabullenmekten başka çaremiz olmaz. işte bu şekilde hayatta kalmayı başarırız.

hayatta kalmak için başka çaremin kalmadığı o noktaya geldiğimi o cümle ile anladım ama yine de çok kararlı değildim. bu kadar zor bir işe girişmek isteyip istemediğime de pek emin değildim. ben de en doğrusu olduğunu düşündüğüm şeyi yaptım. ve yazarı okumaya devam ettim.

zor bir göreve gönüllü olduğumun farkındaydım bu yüzden hemen imkansızın şarkısına başladım ve yazar bana bir kez daha seslendi, hem de bu sefer sanki gözlerimin içine bakarak:

ölümün yaşamın sonu değil bir parçası olduğunu öğrenmiştim.
doğruydu bu. yaşayarak ölümü besliyoruz.

yazar başka insanların ölümüne neden oluyordu yaşayarak ve eğer ölümü yaşamdan ayıramayacaksak ben bir cinayet işlemiş de olmayacaktım. kesin kararımı verdikten sonra çarmıhtaki çivilerin yeterince sıkı çakılmadığı umuduyla parmaklarını oynatan bir kurban gibi okumaya devam ettim.

renksiz tsukuru’nun hac yıllarını okuduğumda yazar bana bir kez daha ulaşmaya çalıştı. o da emin olmamı istiyordu artık yapmam gereken şeyden. aslında bu cinayetin faili değil maktulü olacağım. sesi kulaklarımda hala:

özgürlüğü elinden alınan insan mutlaka birilerinden nefret etmeye başlar.

yazar özgürlüğümü elimden almıştı ve bence bu bardağı taşıran son damla idi. içimdeki öldürme isteği artık elle tutulacak kadar somut. her şey planlandı. yazara ulaşmak dışında hiçbir eksiğim kalmadı. daha sonra hukuki bir sorun yaşamaması için isimlerini veremeyeceğim insanlar bana yardımcı oldular. saklanacağım yer bile belli cinayetten sonra. sınırın güneyinde güneşin batısında bir yerde olacağım. kumandanı öldürmek artık benim için bir kader.

bu bir itiraftır: haruki murakami’yi öldürmeyi planlıyorum. cinayetten sonra bu tanımı güncelleyeceğim.

usta dur ortalık karışık zaten bir de japonya-türkiye arası bi kriz başlamasın..

kötü bi haberim var haruki murakami zaten marmaray yapımı sırasında tanık olduğu mühendislik hataları sebebiyle intihar etmişti.

"haaa, bu sıraya göre okumam gerekiyormuş." diye anladığım başlık.

(bkz: ne diyo la bu değişik)

kitap okuma alışkanlığı olmayanların uğramaması gereken başlık. zira yazarın anlatımından bir şey anlamayacakları ortada. gördüğüm en güzel kitap tanımlarından biri...

kelime başına ücret alıyormuş gibi şişirme yazan, kitapları rahat uyarlansın diye dizi senaryosu formatında ilerleyen, lise düzeyinde kurgu sıķıntısı olan, k-pop kitleye oynayan rezalet bir yazar için değmez.

kazuo ıshiguro bunu beğendi.