hastaneye tek başına gitmenin verdiği acı

çok hastayken gidildiğinde hastalık değil de yanınızda nazlanabileceğiniz birinin olmamasının verdiği acıdır.

her olayda bir dram aramasak mi beeee .s
koca koca insanlarsiniz. gidin görün işinizi..
hayat acımasız ve bu hayatta yalnız başınıza olmanız sizi aciz yapmaz . aksine her zorluğu tek başına göğüsleyen bir babayiğit olursunuz.

olmayan aci. ergen tribi. alt tarafi hastaneye gidicem, ne var bunda. neyini abartiyosunuz.

hep yaşadığım ve bıktığım bir durumdur en son kafama sıkacağım bir daha hastaneye gitmem de gerekmez.

hastane ve doktor fobim var. mecburen hastanede yatmıştım bir dönem. ondan sonra ne kadar hastalansam da gidemez oldum. ancak hastalıktan artık geberecek noktaya gelicem ki doktora gidicem. çok stres oluyorum..
düşünün sağlık ocağına bile giderken ayaklarım geri geri gider. kaç kere kapısından döndüğümü bilirim. korkuyorum işte.

yok ya. artık bi zahmet üzülmediğim olay. kendi başıma efendi efendi gider gelirim. siz de gidersiniz miniminiminnacık bir çocuk değilseniz. eve geldikten sonra annem varsa anneme babam varsa babama çok hastayım diye numaradan nazlanmak hoşuma gider orası ayrı tabi.

bu konuda hissedilen duygunun gerçek olduğuna şiddetle inanıyorum. hastaneler insanın aurasını inanılmaz düşüren ve insana uzun soluklu negatif düşünceler yükleyen mekanlardır özellikle duygusal, hassas veya kırılgan bir yapınız varsa, hastane ziyaretleri sizi çok etkiler. bir çok insan sırf bu yüzden doktora gitmiyor. bazılarımız için hastane ortamının müthiş travmatize eden bir tarafı var.

bende hastaneye tek gitmek zorunda kaldığımda, garip şekilde duygusallaşıyorum. sanki kimsenin umurunda değilmişim, orada unutulmuşum gibi garip- gerçek üstü bir his geliyor. duyduğunuz duygunun anlık manipülasyon olduğunu bilsenizde, sizi aşırı tetikliyor.

bugün hpv aşımın 2. dozunu vurulmaya gideceğim. erkek arkadaşımdan benimle gelmesini rica ettim çünkü çocukluğumdan beri iğne fobim var ve ilk hpv aşımı vurulurken, daha doğrusu şırınga derime girdiğinde; kolumda hiç beklemediğim seviyede ağrım oldu. hemşirenin hatasından kaynaklımıydı yoksa aşının kendi etkisimi bilmiyorum ama o ağrı zaten var olan fobimi gökyüzüne tırmandırdı. allahtan her hastaneye gitmem gerektiğinde, mutlaka bir aile bireyim yanımda geliyor. yoksa süreç benim içinde cok zor ilerlerdi. bugün ne yaşayacağım bilinmez..
hpv aşısı düşünen arkadaşlar için sonuna edit bırakacağım.

çok gittim, hemde çok çok ağır durumlarımda.....
etrafımdakilere hastalıklarımı anlatmayı pek sevmem
zamanla alışırsınız, hatta bir süre sonra da umursamazsınız
gerçek dostunuzu da, sadece böyle zamanlarda görürsünüz
iyi olduğunuz zamanlarda
ah canım cicim diyen ibibiklerin nasıl bir bir ortadan yok olduğunu
arayıp sormadığını, hatta siz yokmuşsunuz gibi davrandıklarını gördükçe
dünya da ki açılımlarınız daha da artar, uyanırsınız...
iyi bir tecrübedir,
o kadar sıkıntılı bir durum değil.

bu kadar da (bkz: piremses)* olmayın be.
hepiniz reşit insanlarsınız, biraz büyüyün.
hastaneye gidersin, işlerini halleder gelirsin.
işlerini halledemeyecek durumdaysan zaten acile gidersin.
acile bile gidemeyecek durumdaysan ambulans çağırırsın.

ama her başı ağrıyan acile gittiği için, orada biraz bekleme yaşamanız normal(!)
he size servis yazarlar ve yatırırlarsa, o zaman ararsınız.
evden gelecekler, refakat vs için ona itirazım yok.
ama 1 saatlik hastane yolculuğunuzda da yalnız kalmayı başaracak kadar ayakta durabilin.
yoksa bu hayat sizi çıtır çıtır yer aşkolar.