hastayken allah'ı daha çok anmak

bir sıkıntı anında allah'ın daha çok akla gelmesidir. şu an belim ağrıyor ve allah diye diye dönmeye çalışıyorum.

"insanın başına zararlı bir şey geldiğinde yan üstü yatarken veya otururken ya da ayakta iken hemen bize dua etmeye koyulur; onu zararlı durumundan kurtardığımızda ise -sanki başına gelen zararı gidermeye bizi çağırıp yalvarmamış gibi- inkârcılığa dönüp yoluna devam eder; haddi aşanlara işte bu şekilde yaptıkları güzel görünmektedir."

-yunus suresi, 12. ayet-

korkumuzdan ona sığınıyoruz bir tek. başka kimimiz var.

benim sık yaptığım yavşaklıktır.

yavşağım ben arkadaşlar, allah’la ve muhabbetle hiç alakam yoktur ama ayağım kaysa allah derim.

hasta olunca, üzülünce, ihtiyacım olduğunda dua falan ederim, dümenden. umarım anlayışla karşılar bu durumu.

düşen uçakta ateist olmaz, ilkesi gereğidir.

bu sene en çok acı çektiğim anlarda ya da her gece ağlarken allah hiç aklıma gelmedi. eş dost bir şey dediğinde inşallah, amin falan diyoruz akışkanlıktan ama içimde böyle bir anma hiç olmuyor. benim için bir umut kırıntısı bile yok galiba. allah vermiş belamızı.