hayatı boşuna zorlaştırdığımız gerçeği

uzun zamandır aklımda olan fikirdir, bu hayat boşuna zorlaştırılıyor. üniversite okul iş vs. bence insanoğlunun sıkıntıdan delirmemesi için ortaya çıkartılmış şeyler. eski zamanlarda yaşayan bir insan olsan sabahın köründe başlayan bir hayatın olur gün boyu dışarıda ekmeğini arar ya tarlada çalışır, ya da bir şey yapardın hava karardığı gibi de evine gelir uyur, büyük ihtimalle de 60 yaşında falan ölür giderdin. miss gibi hayat. onun yerine şimdi saçma sapan kurumlarda, saçma sapan insanlarla saççma sapan işlerle uğraşmak zorunda kalıyoruz.

halbuki geldiği gibi giden , akışkanlığından ödün vermeyen hayatı , en uygun anda kendimizi suya bırakır gibi içine bırakıp , kapılıp giderek yaşayabilirdik.
tek başına hayatta kalabilmek için gereken 18 yılda öğrendiklerimiz doğru bilgiler olsaydı eğer...

o halde ortalama insan ömrünün uzamasının da anlamsızlaşması diyebiliriz. yani çok yaşıyoruz geçmişe göre ama mutsuz ve huzursuzuz genelde.
evet katılıyorum.

insan bazen düşünüyor bu hayattaki temel ihtiyacımız karnımızı doyurmak. başını sokacak bir yer de olduktan sonra geri kalan herşey fuzuli değil mi? tabi inançlıysan bir de ibadet etmek gerek.

bu hayatta temel ihtiyaç diye sabit bir kavram olduğunu düşünmüyorum zira insan dediğimiz organizma için basamaklandırılmış hiyerarşik olarak yükselen ihtiyaçlar söz konusu.

sadece karnını doyurup güvenli bir barınağa sahip olmak bir noktadan sonra yetmemeye başlıyor.

bu durum birileri için hayatını zorlaştırmak olarak görülebilir ama bizim insan olarak diğer canlılardan farkımız varlığımızın farkında olmamız ve bu nedenle de varlığımızı anlamlı hale getirme arayışımızın olması.

bir aslan ceylanı yedikten sonra felsefe yapmaz ama karnı doyan insan neden ceylanı yediğini sorgular çünkü diğer canlılar içinde bulunduğu konuma dair bir gerçeklik kurmak ister.