hayatın ağırlığını başka yerden tartmak için yapılan şeyler

yalçın tosun’un anne baba ve diğer ölümcül şeyler isimli müthiş öykü kitabında aynada isimli öykünün içinde geçen bir cümledir.

hayat çok ağır. yani herkes için öyle olmayabilir ama birçoğumuz için hayat, sisyphos’un taşımakla cezalandırıldığı kaya gibi bir şey. hem ağır hem de manasızca zor.

işte bu ağırlığı bazen başka bir yerinden tartmak gerekir. ayakta beklerken vücut ağırlığını bir bacaktan diğerine vermek gibi bir eylemle hayatın ağırlığını biraz olsun katlanılır kılabilir insan.

mesela çok ağır bir depresyon hali yaşarken tosun paşa izleyip şaban ile lütfü’nün zaten ezberlenmiş olan karşılıklı konuşmalarını izleyip hunharca gülmek gibi. mesela yaşanılan gerginliğe bedensel tepkiler verirken bir yandan da cuma gecesi oynanacak maç kadroları üzerinden iddialı açıklamalar yapmak gibi. mesela geçmişte işlenmiş bir cinayet ile ilgili gelen bir soruya cevap vermek yerine salamina savaşından bahsetmek gibi. mesela çok güzel bulduğunuz bir bedene bakmamak için uyur taklidi yapmak gibi. aynada.

hayatın ağırlığını başka yerlerden tartmaya çalışın, belki daha hafif gelir.

gülmek. gülmek ağırlıkları fazlasıyla hafifletir.

ben açıp açıp cem yılmaz videosu izlerim.

total ağırlığı merak etmemek. her yükü ayrı ayrı paketleyip kendi ağırlığınca değer biçmek. içlerinde hafif olan da var çok ağır olan da ama birleştirip taşıyamayacak noktaya gelmek insanı tüketir. taşımaya değmeyen yükler vardır bir de. onca yolu teptikten sonra hiçbir şey elde edemeyecekse neden taşır insan? üstelik bunu bile bile.

hem öyle şeyler olur ki yükünüzü hafifletir, derdinizi tasanızı unutturur. yük aynı yük, yol aynı yol. sadece daha kolay hâle gelir. bu yüzdendir ki büyük dertlere birlikte göğüs geren insanlar yıllar sonra bir tebessümle hatırlarlar o günleri.

işte bu ağırlığı, sınırlarımı zorladığım koşullanmayla hafifletmeye çalışıyorum. o ağırlığın altında ezilmeden yapay bir özgürlük alanı oluşturuyorum kendime. bütün yükü özgürlüğe atınca, hop bir bakmışım aynı dertlerim şekil değiştirip tanınmaz durumdalar. eee benim de canıma minnet, “kim bunlar ki hiç tanıdık değil” modunu hemen açıyorum. kendime yepisyeni modern hayatın sıkıcı dertlerinden birini seçiyorum. çok da güzel oyalıyor yaa öyle böyle değil, bu oyalanmayla bir bakmışım bu dünyada ki süremi doldurmuşum bile. ruhun orta yerinde oturan o ağırlığı hep teğet geçiyorum, dolanıyorum çevresinde bazen gülerek, bazen ağlayarak. o boşluğa düşene kadar da böyle devam edeceğim sanırım.