hayatın beklemek ve sabretmekten ibaret olması

başka çaresi olmamaktan insan işte böyle teselli buluyor kendine.
kimse demiyor ki kaybettik.

hayatta başarılı olanların hayatlarını okuduğumda şunu farkediyorum: fırsatları beklemiyorlar, yaratıyorlar. ayrıca bekleyecekleri şeylerin olması için olasılık yüzdesi az ise beklemek yerine hemen başka bir seçenek üzerine düşünüyorlar. bitmeyen enerjileri ve başarı hırsları oluyor. kimisi ise bunları bilmeden ‘nerden nereye geldi’ deyip , harcadıkları çabayı küçümsüyorlar.

iş görüşmesine gittiniz diyelim; 3 farklı yer ile görüştünüz. 2-3 hafta sonucu mu beklersiniz yoksa olmaması ihtimaline karşı yeni iş mi bakarsınız. yoksa ‘umudunu kaybetme’ filmindeki gibi kendi şansınızı kendiniz mi yaratırsınız.

ben de bekleyenler arasındayım, özeleştiri yapmam gerekirse. yeterli enerjim de yok sanırım. ama bekleyerek bir şeylerin gerçekleşmeyeceğini bilecek kadar da realistim sanırım.