hayatın tiyatrodan ibaret olması

çoğunluğun sahnede olduğunu bilmediği gerçekliktir. role kendimizi kaptırmak (diğerleri gibi), sahnede kalmak için yapılacak en mantıklı fakat farkındalığı yüksek olanlar için zor harekettir.

bence kişisel açıdan bakıyorsak, bu durum kişiden kişiye değişir.

benim için hayat kitaplar ve filmlerden ibarettir.okuyabildiğin ve izleyebildiğin kadar algıya sahip olursun.algı genişlediğinde , etrafını kontrol ederken tutarlı tanımlama şansın olur.bu noktada manipulasyona maruz kalmadan ilerlemeli ayrıca.

fakat son derece kişisel ve çeşitliliği içeren bir motto bu bana sorarsanız.

yazdım, yönettim, oynadım diyebilmenin büyük meziyet istediği gerçekliktir. genellikle, tarihe damgasını vurmuş karakterler dışında insanlar başkaları tarafından yazılan senaryoları figüranmışcasına oynamayı tercih eder.

bunu uzun süredir ben de aynı şekilde ifade ediyorum. herkes kendi oyununun başrolü. herkes bir perdelik oyun oynuyor. arada dekor değişimi, yan rol değişimi oluyor. ızleyen onlarca insan var. onların hepsini memnun etmek imkansız. bazısı beğenip alkışlıyor, bazısı memnuniyetsiz bor yüz ifadesiyle, seni oynarken motivasyonunu düşürmeye çalışıyor.
orada her şey geçici. tek gerçek, sen ve bir çift perde.
oyunun senaryosu sana kalmış. ıster drama oyna, ister komedi, istersen ortaya karışık.
herkese iyi seyirler.

tiyatro oyuncusu olduğumuz için açız demek ki.

oyuncu yetenekli değil zoraki oynuyor.oyun desen oyun değil..izleyici uyuyor...

biletleri kimin sattığını bilmek isterdim.

yapıldı bu
(bkz: the truman show)

niye bana drama denk geldi?