hayatın boş boş geçtiği gerçeği

üzerinde çok düşünmeye gerek yok öyle valla boş teneke kutu gibi bir oyana bir buyana zaman geçiyor işte.

yaşadığım her andan keyif alan birisiyim. az önce de düşündüm. ölüm iyi ki var. hiçbir şey sonsuza kadar sürmeyecek. mutsuzluk arada bir uğrar ama bir uğrayınca yüzlerce sevincimizi alıp götürür. fazla kafaya takmayacaksın. hayatını yaşayacaksın.

öyle zaten. bugünü geçirm, dünü geçirdiğim gibi.

ben öyle düşünmüyorum.
hayata nasıl bir anlam yüklediğiniz ile ilgilidir bu.
evet ölüm var, herşey bitecek,ama o boşluk hayattan öbür tarafa giderken gerçekleşecek.
mutlu olmak için kocaman kocaman şeyler beklemiyorum ben. huzur, sağlık, bir anne olarak çocuklarımı doya doya sevmek yetiyor bana. çünkü ben bu anlamı yükledim hayata.
elimden geldiğince birilerinin hayatına dokunmaya çalışıyorum.mutlu yada huzurlu oluyorum tam ayrımını yapamıyorum bu duygunun.
kenarda oturup hayat bana hep iyi davransın dersek, her olumsuz şeyi lastik gibi ertesi günlere sündürürsek evet boş boş geçer.

zamanı ne kadar boşa harcarsa bu konuyu o kadar düşünüp kafaya takıyor insan bişeyler yapmam lazım diye düşünüyor ama maelesef çoğu kişi sadece düşünüyor

fazla joji dinleyince gelen hissiyat

para olmayınca böyle oluyor tabi.

ne var elimde?
boşa geçmiş bir hayat.
isteğim karanlıktan -bari-
loşa geçmiş bir hayat.

bazen çok hissediyorum ve ikna oluyorum ben de.

çok takılınca zaten hayat anlamını kaybetmeye başlıyor. eeee ne yapıyoruz böyle bütün gün.. nasıl desem aa tamam bugün kendim için de insanlık için de bir şey yaptım desen de yine bir boşluk oluşuyor. eeee tamam da sonunda ölüp gideceğim ne anlamı var ki gibi. örnek yani.

gelecekte bunu yaşamamak için bu dünyaya dijital bile olsa bir şeyler bırakmak istiyorum, ölünce kim bilir birisi alıp yararlanır.

hayatın boş boş geçtiğinin farkında olmadan yılları harcayanları düşünürsek, durumumuz yine iyi. en azından farkındayız.

tolstoy'un konu ile ilgili saptamalarına bakabilin: #3671789

çünkü hayatımızda her gün, gereksiz şeylerle uğraşıp duruyoruz hem genel hem kendi açımızdan. durup da elimizdekilerin kıymetini bilip bir anlam anlayışı içine giremiyoruz, hem kendimizin hem çevremizin ne durumda olduğunun farkına varamıyoruz bu gereksizlikler arasında savrulup duruyoruz.