hayatını dışarıdan izlemek

yaşamaya ket vurur. dinamik hayaller, statik ameller. bu film bu perdede kayboluyor.

bakınız; third person

ara ara arkadaki dağın tepesine çıkar, bağdaş kurar izlerim kendimi. bir süre sonra gözden kaybolurum. ara, ara ki bulasın.

ben neredeyim, ben nerede?

film gibi bir hayatım yok. son derece sıradan. üç çocuklu, ellisine yaklaşmış bir ev kadınıyım.
sabahları uyanıp çocuklarımı ve eşimi uğurlar, temizlik, çamaşır, ütü, yemek ile gününü akşama bağlarım.
kendimi izleyip de ne yapacağım?

dışarıdan baktım yeşil türbe,
içeri girdim estağfurullah tövbe.*

öyle bir şansım olsa halime ne gülerdim ama...

çocukken biz de kahve camının ardından lig tivi izlerdik. sigara içiliyordu, izlemek de paralıydı. böyleydi işte 1670'lerde gocuk olmak; ısıtmazdı bizi, götümüz donardı.

they say they saw him with a gun
they think he'll stop but they don't know
there's people talking in the dark
they seem to care
and ı keep falling in and out
and it leaves me rotten
but ı doubt he's had enough
had enough, had enough

feels like i'm standing on the outside
looking in
and ı know this body's not mine
to begin with
ı wish that ı could crawl out
open.spotify.com/intl-tr/tr...

geceyi müthiş bir parçayla kapatıyorum. bu parça travma sonrası stres bozukluğu yaşayan güzide insancıklara armağanımdır.

güzel bir film bence