hayatının başrolü olduğunu fark ettiğin o an

herkes bir döneme kadar, kendini hep yan karakter gibi hissetmiştir, bu hayattaki asıl amaç arayışından kaynaklı olsa gerek.
varım ama neden ? yapıyorum ama ne için ? yaşıyorum ama sonucu ne ?
kötü niye kötü, iyi hangi sebeple var, zaman ne ? ben kimim ?
gibi soruların zincirleme arka arkaya döküldüğü o buhran dönemi.
sonra bir gün, kendi ayaklarının üstünde durup tüm sorunlarla baş ettiğin dönem, bu sorular, aslında anlamsızlığın içindeki anlamsızlığını yitiriyor.
anlam arayışından doğan anlamsızlıklar silsilesi son bulur, ve, gerçekten özgür olduğunu hissedersin,
artık kalkarsın ve dersin ki,
''evet, ben varım, öyle ya da böyle, iyi biri ya da kötü biri olarak, bir personaya sahibim. ve asıl önemli olan bu''
dersin.
işte o an, başrolü kaptığın andır.

hayatın yaşamaya değer olduğunu fark ettiğin andır. aldığın nefes, içtiğin kahve, kuşların uçuşu; her şey daha anlamlı gelmeye başlar.

-başlığı açan yazara helal olsun.