arkadaşlarının akıl yoksunu olduğunu fark ettiğin an

zaman kaybı olduklarını farketmek...

bunu farketmemek için arkadaş edinmiyorum.

o an başka bir arkadaş bulmaya karar verirsin. sonra o bulduğunun da gerizekalı olduğunu anladığın bir an mutlaka gelir. sonra başka biri başka biri derken insanları bu gerizekalı halleriyle kabul etmek zorunda kalır ve süper zekanla sessizce ölümü beklersin.

farketmemeyi tercih ediyorum genelde .

bedenen yalnız kalmamak için zorunlu ortamda yan yana dolaştığın 1 2 insanla, fikir olarak kmler olmasıdır. insanı asosyal edecek durum.

yabancı bir şarkı dinlerken "belki annene küfrediyor nereden biliyorsun?" diye sorması. kardeş sence hiçbir şey anlamadığım bir şarkıyı neden dinleyeyim? bilmediğim bir dilse en kötü sözlerine bakmaz mıyım?

hiç unutmuyorum, ramazan ayındayız, öğle yemeği arasına gireceğiz ama kendisi oruçlu olduğu için yemek yemeyecek tabi. kurduğu cümle tam olarak hatırımda değil fakat özetle keşke bu arayı hiç vermeseler de vakit kaybetmesek hem de oruç tutmayanlara da ceza olur dedi. şaka yapıyor gibi görünse de ben içten içe gerçekten de bu şekilde düşündüğünü anladım, kendisiyle mümkün olduğunca bir araya gelmemeye çalışıyorum artık

akp'yi eleştirdim diye 17 yıllık arkadaşım (beşiklikten beri arkadaşız) bana "vatan haini misin?" dedi. her yerden engelledim. :) 2 yıldan fazladır görüşmüyoruz.

bazı şeyleri yanlış dahi olsa ölümüne savunması. (bilgi çağında yaşıyoruz, biraz araştırsan ne olur canım benim)
canını tehlikeye atacak davranışlar sergileyip neden böyle yaptığını sorunca da "hayatımda biraz adrenalin oldu fena mı?" demesi. (halbuki kısa bir dengesizlik yaşasa allah'ına kavuşacak. sanırsın super mario)

pek de umursamayacağım andır. akli basiretler, tercihle belirlenen şeyler olmadığı için yargılanmamalı hatta kendi aklınızın güvendiğiniz kısımları oranında, seçim ve kararlarına yardımcı da olunasıdır. fakat benim bu başlığa yazmamın asıl nedeni, henüz bugün şahit olduğum bir eski tanışıklığın, birlikte iş yapma, bir mazi paylaşma gibi içerikleri de olan bir tanışıklıkta gördüğüm art niyet ve şark kurnazlığı. yani akıl yoksunluğu değil de şeref ve haysiyet yoksunluğu varsa, bunun için yapılabilecek çok fazla bir şey yoktur. kimseyi kurşuna dizecek somut bir veriniz yoktur ama size, canlı canlı derinizin yüzüldüğü hissini veren bir huzursuzluğunuz olur, midenizde bulantı duyar, hiçbirini belli etmemeye çalışsanız da başarılı olamazsanız. karşınızdaki pişkinlik, bunların hiçbiri yokmuş gibi size sırıtmaya ve suni samimiyet kalıplarını kullanmaya devam eder. ha bu gözlem ve anlayış yoksunluğu biraz akıl yoksunluğuna tekabül etmiş olabilir. ne oldu? tereddüt aşamasındaki bazı kararlar netleşti. enerji düşüren güvensizlik duygusunun kaynağı giderildi. geç kalınmış olsa da lüzumsuz bir fazlalık, gündelik yaşam alanından uzaklaştırıldı. geriye, bir müddet daha cebelleşeceğim kendime kızmışlık duygusu kaldı. bakalım, onunla da ne yapacağız?